Wiara

Tak niewiele brakło, aby Dziecię Jezus znalazło się w bardzo realnym i poważnym niebezpieczeństwie. W niebezpieczeństwie ze strony człowieka, który co prawda żył w tradycji Izraela, to jednak pozostawał zamknięty na Słowo Boże, a przez to był zazdrosny i władczy, zdolny do okrucieństwa.

Co zatem zobaczył św. Jan? Ujrzał: leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu (J 20,7). Otóż układ leżących płócien był tak wymowny, że wzbudził wiarę. Przypuszcza się, że leżały one tak, jak wtedy, gdy włożono do grobu ciało. Gdyby np. ktoś chciał ciało z tych płócien wydobyć, to musiałby je odwinąć i płótno złożyć inaczej. Podobnie byłoby, gdyby Pan Jezus obudził się i sam starał się uwolnić z nich. Natomiast one były tak samo zawinięte jak na ciele, ale brakło samego ciała, jak gdyby ciało wyparowało ze środka.

Słowo, które otwiera dzisiejszą liturgię, doskonale opowiada o życiu św. Katarzyny ze Sieny, ale nie słyszę tutaj echa upominania hierarchii Kościoła drugiej połowy XIV w. przez tę niezwykłą mistyczkę i duchową przewodniczkę następców św. Piotra. Przede wszystkim w moje uszy, umysł i serce wpada dobra nowina o oczyszczaniu wierzących z wszelkiego grzechu przez Krew Chrystusa. I jestem pewien, że kolejne zdania Pierwszego Listu św. Jana jeszcze dobitniej przypominają mi o wytrwałej obecności przy mnie (właściwie przy każdym z nas) „Opiekuna, Rzecznika i Adwokata, Jezusa Chrystusa, Jedynego Sprawiedliwego. Tylko On może nam pomóc, gdyż sam stał się ofiarą przebłagalną za nasze grzechy. Zresztą nie tylko za nasze, lecz i za grzechy całego świata”. (1J 2,1b–2 NPD)

Żeby coś przekazać, najpierw trzeba się o tym dowiedzieć, najpierw trzeba to usłyszeć, jeszcze bardziej to wpada w pamięć, kiedy oprócz usłyszenia zobaczę to, o czym jest mowa. A najbardziej zapamiętamy to, co „przejdzie” przez nasze ręce, co jest namacalne, tak realne i bliskie, że można tego dotknąć, podejść blisko.

Wspominamy dzisiaj w Kościele święto Świętych Młodzianków, męczenników. Są to niewinne dzieci, które poniosły śmierć na rozkaz króla Heroda. Herod był bardzo zazdrosny o władzę. Dowiedziawszy się o narodzinach Pana Jezusa, poczuł się zagrożony. (A przecież my dobrze wiemy, że królowanie Jezusa nie ma nic wspólnego z władzą ziemską, ma ono charakter duchowy i obejmuje terytorium naszego serca). Gdy Mędrcy nie donieśli Herodowi, gdzie narodził się Mesjasz, rozwścieczony król rozkazał zabić wszystkie dzieci poniżej drugiego roku życia nie tylko w Betlejem, ale na całym terytorium Judei.

Piotr i Jan ścigają się do pustego grobu Jezusa. Jan, młodszy i szybszy, dociera na miejsce pierwszy. Nie wchodzi jednak do środka, ale czeka na Piotra i puszcza go przodem. W tej scenie widzimy, jak ważne jest dzielenie się wiarą i wspólne odkrywanie prawdy. My także, tak jak Jan i Piotr, możemy razem szukać Jezusa i cieszyć się Jego obecnością. Pamiętaj, że Jezus zawsze chce być blisko nas – wystarczy do Niego pobiec!