Wiara

Poniedziałek, XXIV Tydzień Zwykły, rok II, Łk 7,1-10

Gdy Jezus dokończył wszystkich swoich mów do słuchającego Go ludu, wszedł do Kafarnaum. Sługa pewnego setnika, szczególnie przez niego ceniony, chorował i bliski był śmierci. Skoro setnik posłyszał o Jezusie, wysłał do Niego starszyznę żydowską z prośbą, żeby przyszedł i uzdrowił mu sługę. Ci zjawili się u Jezusa i prosili Go usilnie: «Godzien jest, żebyś mu to wyświadczył – mówili – miłuje bowiem nasz naród i sam zbudował nam synagogę». Jezus przeto zdążał z nimi. A gdy był już niedaleko domu, setnik wysłał do Niego przyjaciół ze słowami: «Panie, nie trudź się, bo nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój. I dlatego ja sam nie uważałem się za godnego przyjść do Ciebie. Lecz powiedz słowo, a mój sługa odzyska zdrowie. Bo i ja, choć podlegam władzy, mam pod sobą żołnierzy. Mówię temu: „Idź!” – a idzie; drugiemu: „Przyjdź!” – a przychodzi; a mojemu słudze: „Zrób to!” – a robi». Gdy Jezus to usłyszał, zadziwił się nad nim, i zwróciwszy się do tłumu, który szedł za Nim, rzekł: «Powiadam wam: Tak wielkiej wiary nie znalazłem nawet w Izraelu». A gdy wysłańcy wrócili do domu, zastali sługę zdrowego.

 

Spotkanie Jezusa z setnikiem ujawniło, jaką ten drugi miał wiarę. Setnik miał pragnienie, prośbę dotyczącą uzdrowienia sługi i wiedział, że on tego uczynić nie mógł. Wierzył jednak, że Ktoś może. Wierzył tak, że nie potrzebował obecności, wystarczyło słowo… To dlatego Jezus był zdumiony. Setnik nie zachował się jak tłum, który chodził za Jezusem, żeby widzieć. On zachował się jak ktoś z najbliższego otoczenia, jak ktoś, kto doskonale zna. Chciałoby się powiedzieć: jakie poznanie, taka wiara.