Wiara od nowa

Niedziela, 2 Niedziela Wielkanocna, czyli Miłosierdzia Bożego, rok C, J 20,19-31

Było to wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia. Tam, gdzie przebywali uczniowie, drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami. Jezus wszedł, stanął pośrodku i rzekł do nich: ”Pokój wam!”. A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana. A Jezus znowu rzekł do nich: ”Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam”. Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: ”Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane”. Ale Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego: ”Widzieliśmy Pana!”. Ale on rzekł do nich: ”Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę”. A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz domu i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł mimo drzwi zamkniętych, stanął pośrodku i rzekł: ”Pokój wam!”. Następnie rzekł do Tomasza: ”Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż ją do mego boku, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym”. Tomasz Mu odpowiedział: ”Pan mój i Bóg mój!”. Powiedział mu Jezus: ”Uwierzyłeś, bo Mnie ujrzałeś; błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli”. I wiele innych znaków, których nie zapisano w tej księdze, uczynił Jezus wobec uczniów. Te zaś zapisano, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc, mieli życie w imię Jego.

 

Postać Tomasza stała się dla pokoleń synonimem dociekliwości i niedowierzania. Taka już jest nasza ludzka natura, że nie wystarczy nam słowo drugiego człowieka. Potrzebujemy przekonania się na własnej skórze, że np. wrzątek może nas oparzyć albo ignorowanie rad starszych sprowadza nas na złą drogę.

Tomaszowi nie wystarczyły zapewnienia apostołów, że widzieli Jezusa. Potrzebował sam Go zobaczyć. Dzięki spotkaniu z Jezusem stał się innym człowiekiem. Jego serce zmieniło się. Odtąd był już bardziej uważny na słowa innych ludzi. Coraz częściej myślał o Jezusie, który był blisko niego. Nie bał się już, bo wiara w Jezusa pomogła mu widzieć świat i ludzi jako Boże błogosławieństwo. Na nowo, inaczej niż do tej pory, zaczął żyć i wierzyć.