Wiele celów

Pan Jezus, przygotowując Apostołów na swoje przejście do Ojca, nie obiecuje im łatwego i przyjemnego życia na ziemi. Raczej uświadamia ich, że walka będzie się toczyć do ostatniej chwili, do ostatniego oddechu – a pełnia radości, której już nic nie będzie w stanie zakłócić, nastanie dopiero przy powtórnym spotkaniu z Jezusem.

Kiedy Jezus mówi o smutku, którego doświadczać będą ci, którzy poszli za Nim, porównuje go do smutku i bólu, którego doświadcza kobieta w czasie porodu. Zapewne nie byle jaki to ból, ale niekiedy przenikający do „szpiku kości”, a jego intensywność przerasta wszelkie wyobrażenie o bólu. Niejedna matka straciła swoje życie w czasie porodu, wydając na świat nowe życie... Jednakże jest to zawsze ból nadziei, nadziei, że za chwilę zobaczy nową twarzyczkę maleńkiego, dotąd nieznanego jej dzieciątka. Jest to ból zawsze połączony z niecierpliwym oczekiwaniem, pełnym głębokiej radości, oczekiwaniem nowego życia, które za chwilę ukaże się naszym oczom... To nadzieja jest tą siłą, która przezwycięża ból, każdy ból.

Paweł też potrzebował usłyszeć takie słowo. Jak dobrze, że tak wielki ewangelizator przeżywał momenty, w których Bóg do niego mówi słowa pocieszenia, zachęty, umocnienia. Może dlatego, że zwyczajnie bał się o siebie, może dlatego, że nie widział owoców swojej pracy, może po prostu czuł się zniechęcony tym, z czym się spotykał w swojej posłudze głoszenia Słowa.

Niektórzy z nas spotkali już może „swojego” św. Pawła. To mógł być ktoś, kto pracuje z nami, naucza w Kościele lub po prostu ktoś, z kim kiedyś rozmawialiśmy. Usłyszeliśmy od niego słowa, które mogliśmy przyjąć lub odrzucić, bo trudno było zostać obojętnym wobec tego, co do nas wypowiedział.

Każdy z nas ma w życiu dobre i złe chwile. Te złe chwile mogą być wtedy, gdy ktoś naśmiewa się z nas, że chodzimy co niedzielę do kościoła, służymy przy ołtarzu lub się modlimy. Ktoś inny może kpi, że pomagamy innym: słabszym lub starszym od nas, w codziennych czynnościach. Nikt z nas nie lubi, gdy wtedy słyszymy niemiłe uwagi lub śmiech.

Kilka lub kilkadziesiąt lat na ziemi jest jedynie chwilą w obliczu wieczności. Czasami to, co wydaje nam się długim oczekiwaniem, w rzeczywistości przebiega bardzo szybko. Oczekiwanie np. na dzień urodzin lub na święta Bożego Narodzenia wydaje się bardzo długie, jeśli pomyślimy o tym dziś, 9 maja. 24 grudnia stwierdzimy, że czas minął tak szybko, nie wiadomo kiedy. Godziny, dni, tygodnie tak naprawdę przemijają w okamgnieniu. Przekonują się o tym nasi dziadkowie i babcie, którym życie minęło nie wiadomo kiedy.