Wiem, a czy wierzę?

Chrystus przestrzegał, historia to potwierdziła, a życie wciąż przypomina, jak ponadczasowa jest ta przestroga. Ojciec kłamstwa nieustannie podejmuje wysiłki, aby zwodzić człowieka, aby siać wątpliwość w jego sercu, a tym samym oddalić człowieka od Boga.

Wszystkie słowa i proroctwa Jezusa są prawdziwe. Wypełniają się zawsze w całości. Jeżeli mówi, że będą konkretne znaki na niebie i ziemi zapowiadające Jego powtórne przyjście, to na pewno będą. Tylko że my jak zwykle mamy zamknięte oczy. Zadaj sobie pytanie: Co jest Twoim niebem, a co ziemią? Bo może już dawno pojawiły się tam znaki zapowiadające przyjście Pana, a Ty ich wciąż nie dostrzegasz.

„I rzucił anioł swój sierp na ziemię, i obrał z gron winorośl ziemi, i wrzucił je do tłoczni Bożego gniewu – ogromnej. I wydeptano tłocznię poza miastem, a z tłoczni krew wytrysnęła aż po wędzidła koni, na tysiąc i sześćset stadiów” – tak w swojej proroczej wizji widział dzień Objawienia Syna Człowieczego św. Jan.

W zamyśle Bożym sto czterdzieści cztery tysiące opieczętowanych to liczba symboliczna oznaczająca wszystkich zbawionych. Czy to jest również symboliczna liczba wszystkich ludzi na świecie? Zdaje się, że nie, bo znajdujemy tu słowa: „(…) śpiewają jakby pieśń nową (…), a nikt tej pieśni nie mógł się nauczyć prócz stu czterdziestu czterech tysięcy”. Czyli jest też ktoś, kto tej pieśni nie zna.

Dziś są wojny, trzęsienia ziemi podobne do tych, które opisano w Piśmie Świętym. Chrystus przestrzega, że to jeszcze nie koniec i że wielu będzie nas zwodziło. Naszą rolą jest czuwać!

Dzisiaj Pan Jezus chce, abyśmy zastanowili się nad tym, ile możemy dać od siebie Panu Bogu. Wdowa, na którą zwrócił uwagę, wrzuciła do skarbony tylko dwa pieniążki. W porównaniu z innymi osobami wrzuciła bardzo mało, ale było to wszystko, co miała. Była to kwota na jej utrzymanie i w całości oddała ją Bogu. I Jezus to docenił.