Wierność

Jezus nakazuje swoim uczniom, aby nie odprawiali tłumów, które nie miały co jeść, ale aby to oni ich nakarmili. Sytuacja zupełnie irracjonalna. Na polanie było pięć tysięcy samych mężczyzn, a uczniowie mieli do dyspozycji jedynie pięć chlebów i dwie ryby. Jezus dokonał cudu rozmnożenia chleba i ryb, a uczniowie stali się nie tylko świadkami tego wydarzenia, ale i „rękoma”, które rozdzielały pożywienie.

Dzisiaj także Jezus zaprasza nas, abyśmy podchodzili do Bożych obietnic z wiarą i ufnością. Nawet jeśli wydaje się nam, że jesteśmy zbyt słabi i niedoskonali, aby działać w imię Jezusa, to On żąda od nas posłuszeństwa względem słowa obietnicy. On mówi dziś do każdego z nas: Zaufaj Mi i działaj. Nawet jeśli sytuacja wydaje się beznadziejna i niemożliwa do spełnienia. To nie my mamy decydować o tym, co jest niemożliwe, ale zdecyduje o tym sam Bóg.

Dzisiejsza Ewangelia jest dla nas ostrzeżeniem, by nie przeżyć okresu Bożego Narodzenia bezowocnie. Apostołowie dopiero co byli świadkami cudu rozmnażania chleba, następnie widzą Jezusa chodzącego po wzburzonych falach jeziora i uciszającego je, jednak nie rozumieli z tego nic. Święty Marek bez ogródek podaje powód – ponieważ serca Apostołów były zatwardziałe. Można być więc z Jezusem, widzieć cuda, które czyni, i nic z tego nie rozumieć, nie pojmować wielkości Boga objawiającego się w ludzkiej codzienności. Serce jest zatwardziałe, ponieważ tak jest przywiązane do własnych pragnień i oczekiwań, iż wydaje się niemożliwa żadna przemiana.

To słowa, które każdy chce słyszeć. Mają różny wydźwięk w zależności, kto te słowa wypowiada – ktoś z rodziny, ktoś bliski czy mąż i żona. Warto przypomnieć, że często te słowa wypowiadał zmarły o. Jan Góra – kocham was. Bardzo to lubiłem i ilekroć byłem na Lednicy, lubiłem ich słuchać. Słowa mają w sobie niesłychaną moc, jeśli płyną prosto z serca. A co dopiero powiedzieć o słowach, kiedy mówi je sam Bóg; kiedy tymi Słowami jest sam Jezus, który mówi: Kocham Cię? To dlatego wszyscy potrafią te słowa wypowiedzieć, bo pierwszy wypowiada je Bóg.

Chrześcijanie zaczęli świętować Boże Narodzenie, ponieważ pojawiły się opinie, że Jezus Chrystus nie może być jednocześnie prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem. Pośrodku sporów, rzucania klątw i filozoficznych dociekań Kościół postanowił paść na kolana wobec Bożych tajemnic.

Gdy czytam ten fragment Ewangelii, to myślę sobie: ile to jest pięć chlebów i dwie ryby jako kolacja dla pięciu tysięcy mężczyzn z rodzinami? To jest NIC! Gdybym był na miejscu Apostołów, to chyba najgłośniej bym wołał, żeby odesłać tłumy, by sobie kupiły coś do jedzenia, bo to, co ja mam, to jest NIC dla tak wielu! Ale Jezus mówi do mnie wtedy tak: słuchaj, idź i sprawdź, co dokładnie masz. Więc idę, sprawdzam, liczę dwa razy i mówię: mam dokładnie pięć chlebków i dwie zdechłe ryby. Ale to jest naprawdę NIC. Nawet nie wiem, czy dla mnie starczy. A On mówi do mnie z uśmiechem – przynieś Mi to, co masz. Więc ja przynoszę i znowu mówię – sam zobacz, to jest nic! A On bierze to w ręce, błogosławi i daje mi z powrotem, mówiąc: rozdawaj! I ja, ciągle jeszcze nie rozumiejąc, co się dzieje, idę i rozdaję. Wracam z myślą – no to już nic więcej nie ma, a tu się okazuje, że jest! I jest tak dużo, że nie tylko nasycili się wszyscy, ale jeszcze zostało 12 koszów ułomków…

Jezus jest tym światłem, o którym pisał prorok Izajasz: Lud, który siedział w ciemności, ujrzał światło wielkie i mieszkańcom cienistej krainy śmierci światło wzeszło. Dziś czytamy u św. Mateusza, że do Jezusa przynoszono, przyprowadzano chorych, cierpiących, tych, których dręczyły choroby, dolegliwości – a On ich uzdrawiał.