Wołanie

Środa, XXXII Tydzień Zwykły, rok I, Łk 17,11-19

Zdarzyło się, że Jezus, zmierzając do Jeruzalem, przechodził przez pogranicze Samarii i Galilei. Gdy wchodzili do pewnej wsi, wyszło naprzeciw Niego dziesięciu trędowatych. Zatrzymali się z daleka i głośno zawołali: «Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami!» Na ten widok rzekł do nich: «Idźcie, pokażcie się kapłanom!» A gdy szli, zostali oczyszczeni. Wtedy jeden z nich, widząc, że jest uzdrowiony, wrócił, chwaląc Boga donośnym głosem, padł na twarz u Jego nóg i dziękował Mu. A był to Samarytanin. Jezus zaś rzekł: «Czyż nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Czy się nie znalazł nikt, kto by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec?» Do niego zaś rzekł: «Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła».

 

W dzisiejszej Ewangelii widzimy dziesięciu trędowatych, którzy wołali do Jezusa, aby ich uzdrowił. Pan Jezus spełnił ich prośbę. Jednak zaskakujące jest to, że tylko jeden z nich wrócił, upadł na twarz do nóg Jezusa i Mu dziękował. Co z pozostałymi?

Tak trudno jest nam dziękować. Pan Jezus wzywa nas, abyśmy za wszystko dziękowali – za sprawy trudne i za te dobre. Przyjmujmy każdy dzień z wdzięcznością, bo drugi taki się nie powtórzy. Zastanów się, za co dziś podziękujesz Pan Bogu, i dziękuj Mu odtąd każdego dnia.