Wspólnota, w której przebywa Jezus

W dzisiejszej Ewangelii, pod wpływem zachowania grzesznej kobiety i reakcji faryzeusza Szymona, Jezus odkrywa przed nami jedną z największych tajemnic ludzkiego życia dotyczącą relacji do Boga i innych. Chodzi o istotę i dynamikę miłości.

Chrystus nie pierwszy i nie ostatni raz stawia wysoko poprzeczkę. Nie wystarczy obdarzać miłością tych, którzy ją odwzajemnią. To jest dobre i trzeba tak postępować. Szczytem przykazania miłości bliźniego jest miłować nieprzyjaciół, czyli osoby, które za miłość z naszej strony zapłacą nienawiścią, zdradą, przekleństwem, kłamstwem, oszczerstwem… Mocą do prawdziwej miłości niech będzie modlitwa.

„Przypominam, bracia, Ewangelię”. Dobra Nowina nie jest tylko książką, którą po przeczytaniu możesz odłożyć na półkę. Choć ma postać spisanej opowieści, jej akcja ciągle się rozwija. Chodzi o to, żebyś swoim życiem wpisywał się w tę opowieść, żebyś w niej trwał i ją zachowywał. Dlatego właśnie św. Paweł przypomina Ci dzisiaj Ewangelię – przypomina jej serce: Chrystus umarł za Twoje grzechy i zmartwychwstał, zgładziwszy je.

Słucham dziś zarówno słów Księgi Mądrości, jak i kilku zdań zapisanych w pierwszym z listów św. Jana i mam w głowie obraz młodego chłopaka z rozanieloną twarzą ściskającego różaniec z wdzięcznością, że za chwilę umrze (bo w końcu prosił jakieś cztery dni wcześniej diakona Wawrzyńca o wsparcie w modlitwie o śmierć w uroczystość Matki Jezusa). I z całą bezradnością jednocześnie zazdroszcząc nieco osiemnastolatkowi takiej wiary i miłości, uśmiecham się na widok zdania: „A ludzie, choć patrzyli, nie pojęli ani sobie do serca tego nie wzięli, że łaska i miłosierdzie nad Jego wybranymi i opieka na Jego świętymi” (Mdr 4,14b–15).

Miłosierdzie Boga nie zna granic. Nie ma takiego grzechu, którego Pan nie mógłby nam wybaczyć. Im większy grzech i nasza wina, tym większe Jego miłosierdzie.

Jest jednak jeden warunek – musimy żałować swoich przewinień i prosić o wybaczenie tak, jak uczyniła to kobieta w Ewangelii: szczerze i z miłością.

O czym mówi nam dzisiejszy fragment Ewangelii? Czy o tym, że Maryja z Józefem nie byli dobrymi rodzicami, że zgubili 12-letniego Jezusa i nie potrafili Go przypilnować? Czy też może o tym, że dorastający Jezus nie słuchał swoich ziemskich rodziców?