Wstań, weź Dziecię…

Czy możliwe jest, byśmy podobnie jak mieszkańcy Kafarnaum mogli zdumieć się nauką Jezusa, mimo iż wielokrotnie ją słyszeliśmy? Czy to możliwe, byśmy z tą samą tęsknotą wyczekiwali uścisku przyjaciela, którego przecież znamy od kilkunastu lat? W końcu, czy to możliwe, byśmy czuli ten sam wyjątkowy i niepowtarzalny dreszcz, kiedy patrzymy w oczy ukochanej osoby tak dzień po dniu?

Większość z nas na spotkaniu z Jezusem pyta: co zrobisz z moim życiem, żeby je ulepszyć? Jak je udoskonalisz? Raczej nie pytamy, co my możemy zrobić dla królestwa Jezusa, a już na pewno nie pytamy, czy aby nie musimy zmienić radykalnie życia. Tymczasem dzisiejsza Ewangelia wyraźnie pokazuje, że pójście za Jezusem to poddanie się w całości Jego planom. Nawet za cenę całkowitej przemiany życia. Bo o to chodzi w wierności Jezusowi. Wielkim jednak pocieszeniem jest historia powołanych Apostołów i uczniów Jezusa: nie ma takiej ludzkiej historii, której Jezus nie chce. Dla każdego z nas jest miejsce w gronie głosicieli królestwa.

„Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg (…)”.

Tak rozpoczyna się List do Hebrajczyków. Pokazuje, że Bóg jest nieustępliwy, wytrwały, próbuje wszystkich środków, możliwości, by dotrzeć do człowieka. Nie zniechęca się, że jednych proroków nie słuchają, innych odrzucają albo nawet zabijają. Posyła kolejnych, aż po najcenniejszy dar – osobę swojego Syna.

Niedziela chrztu Jezusa – obiecanego Mesjasza – kończy w liturgii czas Bożego Narodzenia. Od jutra nastanie nowy czas – okres zwykły. I właśnie dzisiaj Bóg nas do niego przygotowuje. Dalej mamy nawracać się, prostować duchowe własne ścieżki, by otworzyć serce na przyjęcie przychodzącego każdego dnia Boga. Dalej mamy głosić Jego miłość, by inni zachwycili się jedynym Bogiem, który nigdy nie przestaje walczyć o zbawienie dusz nawet najbardziej zbrukanych grzechem.

Choć czas Adwentu przeminął, a my wciąż jeszcze trwamy w bożonarodzeniowej atmosferze, to jednak Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii przypomina nam o aktualności adwentowego nawoływania: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”. Przypomina każdemu z nas, że sprawa przemiany życia nie jest związana ani z okresem liturgicznym, ani z porą roku. Nawrócenie dokonuje się każdego dnia. Co to znaczy? Nawrócić się to rozpoznać Pana Boga pośród nas. To codziennie wyznać, że Jezus jest moim Królem. To wierzyć, że Jezus jest w drugim człowieku. To dostrzec Boga w naszych trudnościach i kłopotach. To zobaczyć, że On jest zawsze z nami i bardzo nas kocha. 

Drogie Dzieci!

Wyobraźcie sobie, jak niezwykły to był dzień – ludzie przychodzili do Jana, by przyjąć chrzest, a wśród nich był także Jezus. Gdy został ochrzczony i się modlił, wydarzyło się coś cudownego – niebo się otworzyło, a Duch Święty zstąpił na Jezusa w postaci gołębicy! Jak pięknie musiał brzmieć głos Boga, który powiedział: „Ty jesteś moim Synem umiłowanym, w Tobie mam upodobanie”.