Wszystko co ludzkie...

W dzisiejszym fragmencie Ewangelii czytamy, jak Maryja wstaje i z pośpiechem wyrusza w drogę. Zmierza do Elżbiety, aby podzielić się tym, czego sama niedawno doświadczyła. Płonie w Niej już Boży żar, wypełniają się na Niej słowa Jezusa o ogniu rzuconym na ziemię, który ma zapłonąć (Łk 12,49).

Spotkanie dwóch matek. Zapewne Elżbieta i Maryja jeszcze nie do końca rozumiały, jakimi zadaniami wypełnią ich życie cudowne narodziny synów – Jana i Jezusa. Jednak z tej niewiadomej eksplodowało w potężnej ilości szczęście, szczęście Maryi i Elżbiety.

Bóg uwielbia kontrasty: z najmniejszej wspólnoty wyjdzie Największy, najmniejszy stanie się Władcą, rozproszeni żyjący w zagrożeniu staną się pełną pokoju jednością. Często życzymy sobie zdrowych i wesołych świąt, a wystarczy przyjąć Boga, a otrzymamy znacznie więcej. Sens Bożego Narodzenia tkwi w przyjęciu Go z wiarą, a nie w choince i innych dekoracjach.

To dopiero tęsknota miłości – wszystko o niej mówi, wszystko chce ją ogłaszać… Nawet przez kraty zniewolenia, nawet przez jakieś okienko w murze, który szczelnie opasuje śniade od grzechu serce – jeszcze chwila, dosłownie moment i…

Maryja, Matka Boga, ale również nasza Matka jest dla nas wzorem zaufania i miłości. Jest też wzorem, jak mamy dzielić się z innymi darem spotkania Jezusa.

W dzisiejszym fragmencie Ewangelii najbardziej uderza pośpiech towarzyszący Maryi podczas Jej podróży do Elżbiety. Przecież po ludzku patrząc, nie było jakiegoś ważnego powodu uzasadniającego potrzebę jak najszybszego spotkania krewnej. Ale powód nie był ludzki, tylko boski – Maryja chciała jak najszybciej podzielić się darem obecnego w Jej ciele Jezusa. Tak samo dziś Maryja pragnie dzielić się z nami swoim Synem.

Maryja, będąc w stanie błogosławionym, poszła odwiedzić swoją krewną Elżbietę. Szła górami, mogło to być nawet 150 kilometrów. Po ludzku wydaje się to niewyobrażalne.

W każdym zdaniu dzisiejszej Ewangelii odczuwamy, jak ważne było to spotkanie. Pozdrowienie Maryi wystarczyło, by Elżbietę napełnił Duch Święty, a dziecko pod jej sercem się poruszyło. Możemy powiedzieć, że było to pierwsze spotkanie Jezusa z Janem, który będzie wielkim prorokiem.