Wygrani

Środa, Męczeństwo św. Jana Chrzciciela (29 sierpnia), rok II, Mk 6,17-29

A Herodiada zawzięła się na niego i rada byłaby go zgładzić, lecz nie mogła. Herod bowiem czuł lęk przed Janem, znając go jako męża prawego i świętego, i brał go w obronę. Ilekroć go posłyszał, odczuwał duży niepokój, a przecież chętnie go słuchał. Otóż chwila sposobna nadeszła, kiedy Herod w dzień swoich urodzin wyprawił ucztę swym dostojnikom, dowódcom wojskowym i osobom znakomitym w Galilei. Gdy córka Herodiady weszła i tańczyła, spodobała się Herodowi i współbiesiadnikom. Król rzekł do dziewczęcia: "Proś mię, o co chcesz, a dam ci". Nawet jej przysiągł: "Dam ci, o co tylko poprosisz, nawet połowę mojego królestwa". Ona wyszła i zapytała swą matkę: "O co mam prosić?" Ta odpowiedziała: "O głowę Jana Chrzciciela". Natychmiast weszła z pośpiechem do króla i prosiła: "Chcę, żebyś mi zaraz dał na misie głowę Jana Chrzciciela". A król bardzo się zasmucił, ale przez wzgląd na przysięgę i na biesiadników nie chciał jej odmówić. Zaraz też król posłał kata i polecił przynieść głowę jego. Ten poszedł, ściął go w więzieniu i przyniósł głowę jego na misie; dał ją dziewczęciu, a dziewczę dało swej matce. Uczniowie Jana, dowiedziawszy się o tym, przyszli, zabrali jego ciało i złożyli je w grobie.

 

Jan jako człowiek prawy pouczał Heroda, widząc jego grzeszne życie. Herod z jednej strony słuchał Jana i zdawał sobie sprawę, że ma on właściwie rację, z drugiej jednak strony nie potrafił zrezygnować ze swojego sposobu życia. Herod toczył walkę w swoim sumieniu, która ostatecznie okazała się przegraną – wybrał decyzję córki Herodiady o zabiciu Jana.

Takie walki sumienia małe i duże są obecne zarówno w życiu dzieci jak i dorosłych. Jeżeli naszym wyznacznikiem będzie życie w zgodzie z nauką Jezusa – zawsze będziemy wygrani.