Z ciemności w pełnię światła

Wsłuchując się w opowiadanie o rodowodzie Jezusa, niektórzy powiedzą: Co za nuda, przecież i tak tego nie zapamiętam. Inni mądrze zauważą: Syn Boży rzeczywiście stał się jednym z nas, bo wszedł w historię konkretnych ludzi. A więc prawdziwie jest Emmanuelem, czyli Bogiem z nami. Jeszcze niektórzy, może zwłaszcza kobiety, zwrócą uwagę na to, że tylko niektóre matki w tym rodowodzie zostały uwzględnione. Każdy ma swoje racje i każdy znajdzie dowody na ich potwierdzenie. Samo życie.

Dzisiejsza Ewangelia ukazuje nam rodowód Jezusa Chrystusa, Syna Dawida, Syna Abrahama. Nowy początek zapowiedziany Abrahamowi i obiecany Dawidowi osiągnął swój kres i cel w Jezusie Chrystusie! Rodzi się Mesjasz Pan w konkretnej rodzinie ludzkiej, mającej wielowiekowe tradycje. Bóg przybiera postać człowieka, przychodzi na świat w ubogiej stajence, dorasta pośród innych ludzi i w ostatecznym czasie na drzewie krzyża oddaje swoje życie w ofierze za każdego z nas.

Bóg dla każdego z nas ma pokrzepiające proroctwo, ponieważ zna nasze możliwości i wie, ile w nas zainwestował. Nasza przyszłość może być łaską i błogosławieństwem, gdyż czuwa nad nią nasz Ojciec. Przeciwności ze strony ludzi i naszych własnych słabości nie mogą sprawić, że utracimy królewską godność dziecka Bożego.

Nawet pogański prorok może zostać opanowany przez Bożego Ducha. Nawet ktoś, kto nie zna Boga, może o Nim mówić. Bóg nie ma granic w objawianiu siebie. Wszystko stworzenie jest Jego dziełem – to, które jest świadome, i to, które jest nieświadome Jego istnienia.

Bóg w żaden sposób nie jest uprzedzony do kogokolwiek. Każdego traktuje jako „swojego człowieka”. Bóg, który zawsze chce działać, niezależnie, czy człowiek jest na to gotowy, czy nie.

Gdyby ktoś, kto jest niewierzący, chciał powiedzieć, że Jezus Chrystus nigdy nie istniał, to polećcie mu powyższy fragment Ewangelii św. Mateusza. To wspaniały przegląd drzewa genealogicznego rodu Abrahama, praojca Dawida, z którego rodu zgodnie z proroctwem miał pochodzić Mesjasz.

Dzisiejsze Słowo nie jest łatwe. Widzimy Jezusa, który naucza w świątyni. Jak zwykle jest otoczony ludźmi, którzy są zasłuchani w to, co mówi. Gromadzą się wokół Niego, bo wiedzą, że czyni dobro, pomaga, uzdrawia, podnosi na duchu, uszczęśliwia. A przede wszystkim kocha. Ta miłość promieniuje z całej Jego postaci. Ludzie, doświadczając dobra ze strony Jezusa, podziwiali Go, opowiadali sobie nawzajem o Nim i wielbili Boga za wszystko, czego doświadczali dzięki Niemu. Niestety, to wszystko nie podobało się i drażniło arcykapłanów oraz starszych ludu. Nie mogli pojąć: skąd ta moc, skąd ta mądrość, skąd ta umiejętność uzdrawiania. W ich sercach zagościła zazdrość, gdyż oni tego wszystkiego nie mieli.