Zarzuty

Faryzeusze i uczeni w Piśmie rzekli do Jezusa: «Uczniowie Jana dużo poszczą i modły odprawiają, podobnie też uczniowie faryzeuszów; natomiast Twoi jedzą i piją». A Jezus rzekł do nich: «Czy możecie nakłonić gości weselnych do postu, dopóki pan młody jest z nimi? Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, i wtedy, w owe dni, będą pościli». Opowiedział im też przypowieść: «Nikt nie przyszywa do starego ubrania jako łaty tego, co oderwie od nowego; w przeciwnym razie i nowe podrze, i łata z nowego nie nada się do starego. Nikt też młodego wina nie wlewa do starych bukłaków; w przeciwnym razie młode wino rozerwie bukłaki, i samo wycieknie, i bukłaki przepadną. Lecz młode wino należy wlewać do nowych bukłaków. Kto się napił starego, nie chce potem młodego – mówi bowiem: „Stare jest lepsze”».

Zarzuty faryzeuszów i uczonych w Piśmie, że uczniowie Jezusa nie poszczą, są kolejnym wystawieniem Go na próbę, bo przecież Jezus wiele razy pouczał o poście i jego skutkach. Zapewne też niejeden raz pościł z Apostołami, aby uczyć ich prawdziwego postu i jego owoców. Kiedy przyszli do Niego z pytaniem, czemu nie potrafili wyrzucić złego ducha z człowieka, Jezus im odpowiedział, że ten rodzaj złych duchów można wyrzucać tylko postem i modlitwą.

Jezus przychodzi, aby wszystko uczynić nowym, odrodzonym z wody i Ducha. A poprzez swój własny post ukazuje nam post jako drogę oczyszczenia i przemiany serca, drogę przygotowania na przyjęcie nowego narodzenia w Duchu Świętym.

Tylko jak przyjąć ten post, jak go praktykować w codzienności? Jezus zaprasza, aby pościć w ukryciu, aby ta ofiara była znana tylko Bogu i dokonywała się ze względu na Niego. Prawdziwy post to ten w duchu i prawdzie. Post od grzechu, post od tego, co zniewala.

Specyficzną rolę pełni post o chlebie i wodzie, który ma nas prowadzić do Eucharystii – Jezusa, bo Jezus powiedział o sobie: Jestem Chlebem Życia. Kiedy poszczę o chlebie, koncentruję moje myśli i serce na Jezusie, na Jego ofierze i na tym, co to znaczy tak naprawdę Chleb Życia i to, że Jezus daje się nam na pokarm. Każdy post powinien nas zbliżać do Chrystusa Eucharystycznego i bardziej z Nim jednoczyć.

Post wymaga ofiary, niejako umierania, bo ciało pozbawione posiłku odczuwa osłabienie, odczuwa swoją marność. Jednakże takie doświadczenie postu, choć osłabia ciało, wskrzesza ducha, czyni serce mocnym w Bogu i utwierdza wolę. Oczyszcza nie tylko nasze ciało z wielu toksyn, ale i odnawia ducha, odświeża i uwalnia od Złego. Przygotowuje miejsce na Ducha Świętego, który wyleje się jako wino do nowego bukłaka naszego ciała i serca, kiedy ujrzy je oczyszczone postem i modlitwą.

Jezu, jakże pragniemy tego młodego wina! Prosimy, naucz nas pościć w prawdzie. Daj nam silną wolę. Maryjo, Matko nasza, uproś nam tę łaskę – łaskę postu o chlebie i wodzie ze względu na miłość do Jezusa, Twojego Syna. Amen.