Zawsze jest nadzieja!

Piątek, Św. Leona Wielkiego, papieża i doktora Kościoła (10 listopada), rok I, Łk 16,1-8

Na to rządca rzekł sam do siebie: Co ja pocznę, skoro mój pan pozbawia mię zarządu? Kopać nie mogę, żebrać się wstydzę. Wiem, co uczynię, żeby mię ludzie przyjęli do swoich domów, gdy będę usunięty z zarządu. Przywołał więc do siebie każdego z dłużników swego pana i zapytał pierwszego: Ile jesteś winien mojemu panu? Ten odpowiedział: Sto beczek oliwy. On mu rzekł: Weź swoje zobowiązanie, siadaj prędko i napisz: pięćdziesiąt. Następnie pytał drugiego: A ty ile jesteś winien? Ten odrzekł: Sto korcy pszenicy. Mówi mu: Weź swoje zobowiązanie i napisz: osiemdziesiąt. Pan pochwalił nieuczciwego rządcę, że roztropnie postąpił. Bo synowie tego świata roztropniejsi są w stosunkach z ludźmi podobnymi sobie niż synowie światłości.

 

Dzisiejsza przypowieść nie wydaje się łatwa do zrozumienia bo z całego fragmentu wynikałoby, że Pan Jezus pochwala zachowanie nieuczciwego rządcy. Czyżby to znaczyło, że mamy być nieuczciwi lub kombinować?

Opisywany rządca zdał sobie sprawę po rozmowie ze swoim panem, że jego dni jako zarządcy posiadłości dobiegają końca – jego pan zobaczył, że nie był dobrym pracownikiem i roztrwonił jego majątek. A przecież rządca doskonale wie, że nic innego nie umie robić i zastanawia się jak przeżyje po utracie pracy. Postanawia więc zjednać sobie nowych przyjaciół wśród tych, którzy są dłużnikami jego pana. Robi to po to, aby uzyskać ich pomoc w przyszłości kiedy już nie będzie pracować u swojego pana.

Jaka więc płynie dziś nauka dla nas z tej przypowieści?

Pan Jezus pokazuje nam, że zawsze jest nadzieja. Cokolwiek dzieje się w naszym życiu – czy mamy złe dni lub jesteśmy daleko od Boga bo zgrzeszyliśmy – jest wyjście. Od nas zależy co zrobimy: czy zwrócimy się o pomoc do innych i Boga czy postanowimy dalej polegać tylko na sobie. Warto czasami uznać, że sami wszystkiego nie zrobimy i przyjąć miłość okazywaną nam przez Boga i bliźnich.