Zbawienie

Wtorek, II Tydzień Wielkiego Postu, rok I, Mt 23,1-12

Jezus przemówił do tłumów i do swych uczniów tymi słowami: «Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą. Wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać. Rozszerzają swoje filakterie i wydłużają frędzle u płaszczów. Lubią zaszczytne miejsca na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach. Chcą, by ich pozdrawiano na rynkach i żeby ludzie nazywali ich Rabbi. A wy nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy jesteście braćmi. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie. Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami, bo jeden jest tylko wasz Mistrz, Chrystus. Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony».

 

Uczeni w Piśmie bardzo chętnie pouczali innych. Podpierali swoje wywody przepisami prawa Mojżeszowego. Ich problem polegał na tym, że mówiąc i pouczając innych o drodze prowadzącej do zbawienia, sami po niej nie kroczyli. Zapomnieli sami przyjąć to słowo i nim żyć.

I nas może dopaść taka pokusa: pouczać innych o wierze, moralności, Ewangelii, a samemu być daleko od tego wszystkiego. Może chcielibyśmy zbawić wszystkich, a zapominamy o własnym zbawieniu.