Znak rozpoznawczy Boga

„Jeszcze nie opieraliście się aż do przelewu krwi, walcząc przeciw grzechowi”.

Niesamowicie mnie dotknęły te słowa. Wiele razy czytałem wcześniej List do Hebrajczyków, ale nigdy nie zwróciłem uwagi na ten werset. Co tak naprawdę zrobiłem, żeby walczyć i zwyciężyć walkę ze swoim grzechem? Na ile radykalne kroki podjąłem, żeby się to udało? Z czego byłem gotów zrezygnować, żeby wygrać? Czy aż do przelewu krwi?

Jedenasty rozdział Listu do Hebrajczyków to tekst o wierze. Jednak nie jakiejś teoretycznej, abstrakcyjnej, ale wierze w Boga konkretnych ludzi, z konkretnymi życiorysami, wydarzeniami.

Wiara, czyli takie zaufanie, że Bóg jest, że to, co mówi, robi, do czego mnie zaprasza, jest prawdą, a nie wyobraźnią. Ludzie wiary to takie osoby, dla których relacja z Bogiem jest nierozłącznie związana z życiem, dla których nic i nikt nie jest tak ważny jak Bóg i jak wierność Jemu.

Pan Jezus działa cuda teraz, dziś! Tak jak działał kiedyś, gdy uzdrowił córeczkę przełożonego synagogi. Ty i ja możemy Go prosić, o co tylko chcemy. Możemy zwracać się o zdrowie dla Mamy i Taty, dla Babci i Dziadka, dla tych wszystkich, którzy tego potrzebują. Pan Jezus słucha i pomaga. Módl się dziś, jutro i nie ustawaj w prośbach do Pana Boga.

Dzisiejsza Ewangelia opowiada nam o tym, jak Jezus wraz z uczniami udaje się do kraju Gerazeńczyków. Kiedy wysiada z łodzi, wybiega Mu na spotkanie człowiek opętany. Jego zachowanie budzi niepokój i strach. Jezus, widząc opętanego, natychmiast spieszy mu z pomocą. Rozkazuje złemu duchowi: „Wyjdź z niego!”. Jezus wysyła złe duchy w stado świń. Te zaś ruszają pędem przed siebie i toną w jeziorze. Ogromne, kilkutysięczne stado świń ginie! To wielka strata dla pasterzy, ale ratunek dla człowieka opętanego – zostaje uwolniony. Mieszkańcy miasta natychmiast zbiegają się na miejsce zdarzenia i widzą, że człowiek, który wzbudzał wśród nich strach, jest przy zdrowych zmysłach. Natomiast rzeczą zaskakującą jest fakt, że uwolnienie opętanego nie wzbudziło w nich radości, ale strach. (W innych miejscach Ewangelii czytamy o radości, która towarzyszy uzdrowieniu czy uwolnieniu). Co więcej, mieszkańcy miasta proszą Jezusa, by odszedł od nich.

Co jest trudniejsze? Zaufać Jezusowi i zbliżyć się do Niego z przekonaniem, że ma On moc mnie uzdrowić, oczyścić, przywrócić sens życia? A może trudniejsze jest dać o tym uzdrowieniu świadectwo, pokazać swoim życiem, jak wielkiej łaski dostąpiłem? Co jest trudniejsze?

Co Jezus sobie wyobrażał, gdy mówił stanowczo Jairowi, by nikt nie dowiedział się o wskrzeszeniu jego córki? Przecież wiemy, że Jezusowi zmierzającemu do domu przełożonego synagogi towarzyszył tłum. Co więcej, po tym, gdy po drodze Jezus uzdrowił kobietę cierpiącą na krwotok, ludzi było pewnie jeszcze więcej i każdy z nich z fascynacją i zachwytem śledził najmniejszy gest Mistrza, z uwagą słuchał każdego słowa wypowiedzianego przez Niego. Nie było więc możliwe, żeby nie zauważono momentu, gdy do Jaira przyszli posłańcy ze smutnymi wieściami o śmierci jego córki, na co Jezus wypowiedział słynne słowa: "Nie bój się, wierz tylko" (Mk 5,36) i nie pozwolił nikomu iść dalej ze sobą z wyjątkiem Piotra, Jana i Jakuba. Jakby tego było mało, także w domu Jaira wszyscy wiedzieli, co się stało, i wyśmiewali Jezusa, gdy mówił, że dziewczynka tylko śpi. Potencjalnych świadków wskrzeszenia było więc mnóstwo.