Znak współczesności

Piątek, XXXI Tydzień Zwykły, rok I, Rz 15,14-21

Bracia, jestem co do was przekonany, że pełni jesteście szlachetnych uczuć, ubogaceni wszelką wiedzą, zdolni do udzielania sobie wzajemnie upomnień. A może niekiedy w liście tym zbyt śmiało się wyraziłem jako ten, który wam pewne sprawy stara się przypomnieć – na mocy danej mi przez Boga łaski. Dzięki niej jestem z urzędu sługą Chrystusa Jezusa wobec pogan, sprawującym świętą czynność głoszenia Ewangelii Bożej po to, by poganie stali się ofiarą miłą Bogu, uświęconą Duchem Świętym. Jeśli więc mogę się chlubić, to tylko w Chrystusie Jezusie z powodu tego, co odnosi się do Boga. Nie odważę się jednak wspominać niczego poza tym, czego dokonał przeze mnie Chrystus w doprowadzeniu pogan do posłuszeństwa wierze słowem, czynem, mocą znaków i cudów, mocą Ducha Świętego. Oto od Jeruzalem i na całym obszarze aż po Ilirię dopełniłem głoszenia Ewangelii Chrystusa. A poczytywałem sobie za punkt honoru głosić Ewangelię jedynie tam, gdzie imię Chrystusa było jeszcze nieznane, by nie budować na fundamencie położonym przez kogoś innego, lecz zgodnie z tym, co jest napisane: «Ci, którym o Nim nie mówiono, zobaczą Go i ci, którzy o Nim nie słyszeli, poznają Go».

 

PR to znak współczesności, czyli pokazać się przed ludźmi takim, jakim chciałbym, żeby mnie widzieli. A przecież głoszona Ewangelia ma pokazać, jakimi jesteśmy w oczach Boga.

Wspólnota pozwala zobaczyć siebie w prawdzie, pozwala powiedzieć przez to także o swoich słabościach. Udzielajcie sobie wzajemnie upomnień, ale czyńcie to z miłością, aby mogła rozszerzać się Ewangelia.

Najgorsze byłoby, gdyby we wspólnotę wkradł się PR zamiast Ewangelii.