Żniwiarze

Poniedziałek, XIV Tydzień Zwykły, rok II, J 4,34-38

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Moim pokarmem jest wypełnić wolę Tego, który Mnie posłał, i wykonać Jego dzieło. Czyż nie mówicie: „Jeszcze cztery miesiące, a nadejdą żniwa”?. Oto powiadam wam: Podnieście oczy i popatrzcie na pola, jak bieleją na żniwo. Żniwiarz otrzymuje już zapłatę i zbiera plon na życie wieczne, tak iż siewca cieszy się razem ze żniwiarzem. Tu bowiem okazuje się prawdziwym powiedzenie: „Jeden sieje, a drugi zbiera”. Ja was wysłałem żąć to, nad czym wyście się nie natrudzili. Inni się natrudzili, a w ich trud wyście weszli».

 

Dialog Jezusa z uczniami na temat żniw odbywa się na terenie Samarii. Samaria to część Palestyny, gdzie nie było prawdziwej wiary w Boga. Jezus głosi tam Słowo Boże, sieje żywe ziarno. To właśnie na tym terenie wzywa uczniów, by cieszyli się razem z Nim z tego pierwszego plonu żniw mesjańskich, jakim są Samarytanie idący ku Niemu, by otrzymać zbawienie. Jezus jest Siewcą, który przynosi ziarno Słowa. Duch Święty sprawia, że będzie ono owocować w ich sercach. Uczniowie zaś niczym żniwiarze będą zbierać plony Jego działania.

Tylko Jezus jest jedynym Zbawicielem całego świata, wszystkich ludzi. Poza Nim nie ma zbawienia ani dla mnie, ani dla żadnego innego człowieka. Należy się cieszyć, że tak wielu ludzi ma możliwość spotkania się z Nim i przynoszenia plonu obfitego.