Zszedł z góry

Niedziela, VI Tydzień Zwykły, rok C, Łk 6,17.20-26

Jezus zszedł z Dwunastoma na dół i zatrzymał się na równinie; był tam liczny tłum Jego uczniów i wielkie mnóstwo ludu z całej Judei i z Jeruzalem oraz z nadmorskich okolic Tyru i Sydonu. On podniósł oczy na swoich uczniów i mówił: «Błogosławieni jesteście, ubodzy, albowiem do was należy królestwo Boże. Błogosławieni, którzy teraz głodujecie, albowiem będziecie nasyceni. Błogosławieni, którzy teraz płaczecie, albowiem śmiać się będziecie. Błogosławieni jesteście, gdy ludzie was znienawidzą i gdy was wyłączą spośród siebie, gdy zelżą was i z powodu Syna Człowieczego odrzucą z pogardą wasze imię jako niecne: cieszcie się i radujcie w owym dniu, bo wielka jest wasza nagroda w niebie. Tak samo bowiem przodkowie ich czynili prorokom. Natomiast biada wam, bogaczom, bo odebraliście już pociechę waszą. Biada wam, którzy teraz jesteście syci, albowiem głód cierpieć będziecie. Biada wam, którzy się teraz śmiejecie, albowiem smucić się i płakać będziecie. Biada wam, gdy wszyscy ludzie chwalić was będą. Tak samo bowiem przodkowie ich czynili fałszywym prorokom».

 

Jezus, zanim wygłosi swe błogosławieństwa, zstąpi z góry i wmiesza się w tłum znajdujący się na równinie. W ten sposób Chrystus pokazuje, że jest pośród swego ludu. Trzeba Go tylko zobaczyć w sobie, pośród innych ludzi. Trzeba więc popatrzeć nieco dalej niż czubek własnego nosa. Nie dać się porwać gonitwie bez opamiętania.

Jezus obdarzył swoim błogosławieństwem ubogich, płaczących, sponiewieranych. Groźne „biada” rzucił na bogatych, sytych oraz wychwalanych przez fałszywych ludzi.

Nie bójmy się zatem tych, którzy może nas czasem poniewierają, deprecjonują i poniżają. Bóg jest z nami i On nam błogosławi.