Życie, które jest świadectwem

Niedziela, 2 Niedziela Wielkanocna, czyli Miłosierdzia Bożego, rok A, Dz 2,42-47

Uczniowie trwali w nauce apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach. Bojaźń ogarniała każdego, gdyż apostołowie czynili wiele znaków i cudów. Ci wszyscy, którzy uwierzyli, przebywali razem i wszystko mieli wspólne. Sprzedawali majątki i dobra i rozdzielali je każdemu według potrzeby. Codziennie trwali jednomyślnie w świątyni, a łamiąc chleb po domach, spożywali posiłek w radości i prostocie serca. Wielbili Boga, a cały lud odnosił się do nich życzliwie. Pan zaś przymnażał im codziennie tych, którzy dostępowali zbawienia.

 

Było nagłe zstąpienie Ducha w Wieczerniku, było spontaniczne wyjście na ulice i było głoszenie, że Jezus zmartwychwstał. Po tym wszystkim nastał czas na życie, które jest świadectwem. A ono jest możliwe tylko, gdy trwamy w nauce Apostołów i wspólnocie Kościoła, gdy karmimy się Eucharystią, gdy modlimy się i gdy czujemy się odpowiedzialni duchowo jeden za drugiego. Tak właśnie wzrasta Kościół, tak właśnie uświęca się Kościół, tak właśnie intryguje Kościół – ja i Ty.