Życie Boże

Piątek, II Tydzień po Narodzeniu Pańskim, rok I, Mk 6,34-44

Gdy Jezus ujrzał wielki tłum, zlitował się nad nimi, byli bowiem jak owce niemające pasterza. I zaczął ich nauczać o wielu sprawach. A gdy pora była już późna, przystąpili do Niego uczniowie i rzekli: «Miejsce to jest pustkowiem, a pora już późna. Odpraw ich. Niech idą do okolicznych osiedli i wsi, a kupią sobie coś do jedzenia». Lecz On im odpowiedział: «Wy dajcie im jeść!». Rzekli Mu: «Mamy pójść i za dwieście denarów kupić chleba, żeby dać im jeść?». On ich spytał: «Ile macie chlebów? Idźcie, zobaczcie!». Gdy się upewnili, rzekli: «Pięć i dwie ryby». Wtedy polecił im wszystkim usiąść gromadami na zielonej trawie. I rozłożyli się, gromada przy gromadzie, po stu i pięćdziesięciu. A wziąwszy pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo, odmówił błogosławieństwo, połamał chleby i dawał uczniom, by podawali im; także dwie ryby rozdzielił między wszystkich. Jedli wszyscy do syta i zebrali jeszcze dwanaście pełnych koszów ułomków i resztek z ryb. A tych, którzy jedli chleby, było pięć tysięcy mężczyzn.

 

Boga widzącego ludzką niedolę ogarnęła litość. Nie było Mu obojętne to, co działo się z Jego słuchaczami. Jezus dostrzegł ich potrzeby. Stał się ich pasterzem. Jeśli miała ukazać się wielka moc i chwała Boga, wystarczyło pięć chlebów i dwie ryby.

Bóg ciągle ukazuje swoją potęgę, ale równie często ogarnia Go troska o nas. Chce nas karmić i zaspokajać sobą w Eucharystii. Nasyćmy się Nim, a nasze życie stanie się w pełni życiem Bożym.