Życie nadprzyrodzone

Wtorek, II Tydzień Wielkanocny, rok I, J 3,7b-15

Jezus powiedział do Nikodema: «Trzeba wam się powtórnie narodzić. Wiatr wieje tam, gdzie chce, i szum jego słyszysz, lecz nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd podąża. Tak jest z każdym, który narodził się z Ducha». Na to rzekł do Niego Nikodem: «Jakżeż to się może stać?». Odpowiadając na to, rzekł mu Jezus: «Ty jesteś nauczycielem Izraela, a tego nie wiesz? Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, że to mówimy, co wiemy, i o tym świadczymy, co widzieliśmy, a świadectwa naszego nie przyjmujecie. Jeżeli wam mówię o tym, co ziemskie, a nie wierzycie, to jakżeż uwierzycie temu, co wam powiem o sprawach niebieskich? I nikt nie wstąpił do nieba, oprócz Tego, który z nieba zstąpił – Syna Człowieczego. A jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak trzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne».

 

Narodzić się na nowo to znaczy narodzić się do życia nadprzyrodzonego. Pomocą jest działanie Ducha Świętego, które podobne jest do wiatru. Jego obecność czujemy, lecz nie wiemy, skąd On „przychodzi i dokąd podąża”. Trzeba przyjąć Jego niezwykłą moc. On usposobi nas do pogłębienia wiary.

Wiara zaś polega na uznaniu Jezusa posłanego przez Ojca, przyjściu do Niego, zobaczenia Go oraz na uznaniu Jezusa i Ojca wraz z Nim. Praktyka wiary polega na zachowywaniu w miłości Jego przykazań. Taka wiara daje życie wieczne, nadprzyrodzone.