Bóg obroni Jerozolimę przed nieprzyjaciółmi

Wtorek, XV Tydzień Zwykły, rok II, Iz 7,1-9

I przyniesiono tę wiadomość do domu Dawida: „Syria stanęła obozem w Efraimie!” Wówczas zadrżało serce króla i serce ludu jego, jak drżą drzewa w lesie od wichru. Pan zaś rzekł do Izajasza: „Wyjdźże naprzeciw Achaza, ty i twój synek, Szear-Jaszub, na koniec kanału Wyższej Sadzawki, na drogę Pola Folusznika, i powiesz do niego: "Uważaj, bądź spokojny, nie bój się. Niech twoje serce nie słabnie z powodu tych dwóch niedopałków dymiących głowni, z powodu zaciekłości Resina, Syryjczyków i syna Remaliasza: dlatego że Syryjczycy, Efraim i syn Remaliasza postanowili twą zgubę, mówiąc: Wtargnijmy do Judy, przeraźmy ją i podbijmy dla siebie, a królem nad nią ustanowimy syna Tabeela. Tak mówi Pan Bóg: Nic z tego, nie stanie się tak! Bo stolicą Syrii jest Damaszek, a głową Damaszku Resin; i stolicą Efraima jest Samaria, a głową Samarii syn Remaliasza; ale jeszcze sześćdziesiąt pięć lat, a Efraim, zdruzgotany, przestanie być narodem. Jeżeli nie uwierzycie, nie ostoicie się”.

 

Jest ósmy wiek przed Chrystusem. Achaz, młody król Judy stanął wobec bardzo trudnego wyboru politycznego. Jego małe państwo samo nie znaczyło wiele wobec potęg Asyrii i Egiptu. Dlatego trzeba było związać się albo z jednymi, albo z drugimi. Pan Bóg posyła w tej sytuacji proroka Izajasza, aby w pełni zaufał przede wszystkim Panu Bogu. To pozwoli Jemu działać i obronić Jerozolimę, która sama niewiele może. Układy polityczne są ulotne.

Słowa Izajasza są trudne: „Jeżeli nie uwierzycie, nie ostoicie się”.