Co z tą wiarą?

Miłość to relacja, to czas poświęcony temu, kogo kocham. Każda chwila życia jest dobra, by okazywać miłość. Każda chwila życia jest drogocenna, unikatowa i nigdy się nie powtórzy. Nie będzie drugiej szansy, drugiego podejścia. Można tylko rozmyślać i analizować, co mogłam zrobić lepiej, a czego nie robić, by konsekwencje niewłaściwych decyzji i wyborów nie stawały się życiową porażką.

Liturgia Kościoła św. jest tak pięknie skonstruowana, że Ewangelię o otrzymaniu władzy pasterskiej przez Piotra czyta się w piątek przed Zesłaniem Ducha Świętego. A tradycyjnie (w większości diecezji) w wigilię tej uroczystości udziela się święceń prezbiteratu. Oznacza to, że ostatnią Ewangelią, którą słyszy diakon w liturgii przed swoimi święceniami, jest właśnie ta.

„Oskarżyciele nie wnieśli przeciwko niemu żadnej skargi o przestępstwa (…), mieli z nim tylko spory o ich wierzenia i o jakiegoś zmarłego Jezusa, o którym Paweł twierdzi, że żyje”.

Paweł podlega sądowi w najwyższych instytucjach państwa, a jedynym oskarżeniem i przestępstwem jest przekonanie o życiu Jezusa.

Na wszystkich płaszczyznach naszego życia toczy się ciągła walka dobra ze złem. Ta walka jest długa, trudna, wymagająca ogromnej cierpliwości i wytrzymałości. Pewnie niejednokrotnie doświadczamy zwątpienia, czy prawda, sprawiedliwość, sumienność są rzeczywiście na tyle skuteczną bronią, by zło mogło zostać pokonane…

Czy kochasz Boga? Jezus pyta o to aż trzykrotnie! Czy na pewno kochasz Boga taką miłością, jaka Mu się należy?

Dzięki wyznaniu miłości Piotr otrzymuje władzę nad wierzącymi w Chrystusa, dostaje zadanie opiekowania się Kościołem.

Pan Jezus podczas ostatniej wieczerzy, na krótko przed swoją śmiercią na krzyżu wzywał Apostołów do jedności. Chciał, aby tak jak On ze swoim Ojcem, byli jednością…

Nie chciał podziałów i kłótni… one rodzą pośród nas agresję, brak pokoju, czasami nawet wojny. I to nie tylko pomiędzy obcymi narodami, ale czasami nawet pomiędzy braćmi chrześcijanami.