Dostrzec człowieka

Sobota, XXII Tydzień Zwykły, rok II, Łk 6,1-5

Nawet tegoście nie czytali, co uczynił Dawid, gdy był głodny on i jego ludzie? Jak wszedł do domu Bożego i wziąwszy chleby pokładne, sam jadł i dał swoim ludziom? Chociaż samym tylko kapłanom wolno je spożywać. I dodał: Syn Człowieczy jest panem szabatu.
 

      Jednym z częstszych tematów, wywołujących dyskusje, a nawet ostrą wymianę zdań między faryzeuszami a Jezusem było przestrzeganie szabatu, a dokładniej wszystkich przepisów z nim związanych. Tak, gdyż najogólniej można powiedzieć, że tym pierwszych chodziło o ustalone prawo, o tzw. „literę”, a Jezusowi przede wszystkim o „ducha” danego przepisu. A to jest istotna kwestia. Widzimy zatem, jak Jezus mocno podkreśla i przypomina, jaki jest cel danego prawa – ma ono służyć człowiekowi, jego dobru i ma go ukierunkowywać na Boga, uwzględniając również przykazanie miłości bliźniego.
        Może nieraz są takie „przepisy” w naszym życiu, w naszym postępowaniu i odniesieniu do bliźnich, które nas „usztywniają” i jak to się mówi, brak nam zwykłego ludzkiego podejścia do drugich. Nieraz słyszy się o tym, kiedy np. chcemy coś załatwić w urzędzie, w szpitalu, a nawet i w kancelarii parafialnej. Czy w moim codziennym życiu dostrzegam jeszcze człowieka, czy już tylko prawo i przepisy?