Nadzieja

Wtorek, Św. Antoniego, opata (17 stycznia), rok I, Hbr 6,10-20

Bracia: Nie jest Bóg niesprawiedliwy, aby zapomniał o czynie waszym i miłości, którą okazaliście dla imienia Jego, gdy usługiwaliście świętym i jeszcze usługujecie. Pragniemy zaś, by każdy z was okazywał tę samą gorliwość w doskonaleniu nadziei aż do końca, abyście nie stali się ospałymi, ale naśladowali tych, którzy przez wiarę i cierpliwość stają się dziedzicami obietnic. Albowiem gdy Bóg Abrahamowi uczynił obietnicę, nie mając nikogo większego, na kogo mógłby przysiąc, poprzysiągł na samego siebie, mówiąc: «Zaiste, hojnie cię pobłogosławię i ponad miarę rozmnożę». A ponieważ Abraham tak cierpliwie oczekiwał, otrzymał to, co było obiecane. Ludzie przysięgają na kogoś wyższego, a przysięga dla stwierdzenia prawdy jest zakończeniem każdego sporu między nimi. Dlatego Bóg, pragnąc okazać dziedzicom obietnicy ponad wszelką miarę niezmienność swego postanowienia, wzmocnił je przysięgą, abyśmy przez dwie rzeczy niezmienne, co do których niemożliwe jest, by skłamał Bóg, mieli trwałą pociechę, my, którzy uciekliśmy się do uchwycenia zaofiarowanej nadziei. Trzymajmy się jej jak bezpiecznej i silnej dla duszy kotwicy, która przenika poza zasłonę, gdzie Jezus jako poprzednik wszedł za nas, stawszy się arcykapłanem na wieki na wzór Melchizedeka.

 

W tym fragmencie listu głównym tematem jest nadzieja, która płynie z łaski odkupienia. Autor ma nadzieję, że to otrzymane dziedzictwo nie zostanie zaprzepaszczone. Jego nadzieja zostaje jeszcze wzmocniona głębokim przekonaniem o skuteczności działania łaski Bożej, która rodzi się z wypełniania dzieł miłosierdzia przez bliskich mu wiernych. Czynią te dzieła z miłości, więc będzie to skutkowało Bożym błogosławieństwem już tutaj i w przyszłości. Muszą jednak nieustannie wzrastać w gorliwości, by móc naśladować Abrahama w oczekiwaniu na realizację obietnic.