O miłości

Środa, Oktawa Bożego Narodzenia, rok II, 1 J 2,3-11

Najmilsi: Po tym poznajemy, że znamy Jezusa, jeżeli zachowujemy Jego przykazania. Kto mówi: «znam Go», a nie zachowuje Jego przykazań, ten jest kłamcą i nie ma w nim prawdy. Kto zaś zachowuje Jego naukę, w tym naprawdę miłość Boża jest doskonała. Po tym właśnie poznajemy, że jesteśmy w Nim. Kto twierdzi, że w Nim trwa, powinien również sam postępować tak, jak on postępował. Umiłowani, nie piszę do was o nowym przykazaniu, ale o przykazaniu istniejącym od dawna, które mieliście od samego początku; tym dawnym przykazaniem jest nauka, którą posłyszeliście. A jednak piszę wam o nowym przykazaniu, które prawdziwe jest w Nim i w nas, ponieważ ciemności ustępują, a jaśnieje już prawdziwa światłość. Kto twierdzi, że żyje w światłości, a nienawidzi brata swego, dotąd jeszcze jest w ciemności. Kto miłuje swego brata, ten trwa w światłości i nie może się potknąć. Kto zaś swojego brata nienawidzi, żyje w ciemności i działa w ciemności, i nie wie, dokąd idzie, ponieważ ciemności dotknęły ślepotą jego oczy.

 

Pogłębiona refleksja św. Jana o miłości i jej związku z zachowaniem przykazań nie jest nowa, ale istnieje od dawna. Prawdziwy sposób zachowania przykazań opiera się na miłości, a z drugiej strony zachowanie przykazań pogłębia postawę miłości. Nowość tego przykazania bierze się jednak z faktu, że źródłem mocy do jego zachowania jest trwanie w jedności z Jezusem. W tym dostrzegamy także sens Bożego narodzenia.