Odkrycie

Wtorek, XXV Tydzień Zwykły, rok I, Ezd 6,7-8.12b.14-20

Wydaję rozporządzenie, jak macie się odnosić do owej starszyzny żydowskiej przy budowie owego domu Bożego, mianowicie: z dochodów królewskich, płynących z podatku Transeufratei, dokładnie bez zawieszenia mają być owym mężom wypłacone koszty. Ja, Dariusz, wydałem ten rozkaz: niech będzie on dokładnie wykonany. A starszyzna żydowska budowała z powodzeniem dzięki proroctwu Aggeusza proroka i Zachariasza, syna Iddo, i doprowadzili budowę do skutku, zgodnie z rozkazem Boga izraelskiego i z rozporządzeniem Cyrusa i Dariusza - oraz Artakserksesa, króla perskiego. I dom ten był gotowy na dwudziesty trzeci dzień miesiąca Adar - był to rok szósty panowania króla Dariusza. I Izraelici: kapłani, lewici i reszta wysiedleńców radośnie obchodzili poświęcenie tego domu Bożego. I na poświęcenie tego domu Bożego ofiarowali: sto cielców, dwieście baranów, czterysta jagniąt, a jako ofiarę przebłagalną za całego Izraela - dwanaście kozłów według liczby pokoleń izraelskich. I do służby Bożej w Jerozolimie ustanowili kapłanów według ich oddziałów, a lewitów według ich ugrupowań, zgodnie z przepisem księgi Mojżeszowej. Czternastego dnia miesiąca pierwszego wysiedleńcy obchodzili Paschę. Lewici bowiem jak jeden mąż oczyścili się; wszyscy oni byli teraz czyści i zabili [baranki na] Paschę dla wszystkich wysiedleńców, dla braci swoich kapłanów i dla siebie.

 

Po powrocie z niewoli reszta Izraela odbudowuje świątynię. Nie było to łatwe. Oprócz trudności obiektywnych, takich jak brak środków, dochodziło jeszcze zainteresowanie jedynie odbudową własnych domów, marzenie o własnym bogaceniu się itd. Interwencja Boża, która powoduje dekret króla Dariusza, zabezpiecza odpowiednie środki. Izraelici widzą w tym realizację zapowiedzi proroków Aggeusza i Zachariasza i coraz bardziej odkrywają wspaniałość Bożego planu. Ostatecznie poświęcenie świątyni i pierwsza Pascha tam przeżywana, ukazują, że chcieli zbudować dom dla Pana. To Pan zbudował dla nich dom, w którym odnajdują radość.