Umiejętność dzielenia się dobrami

Wtorek, XI Tydzień Zwykły, rok I, 2 Kor 8,1-9

Donosimy wam, bracia, o łasce Bożej, jakiej dostąpiły Kościoły Macedonii, jak to w dotkliwej próbie ucisku uradowały się bardzo i jak skrajne ich ubóstwo zajaśniało bogactwem prostoty. Według możliwości, a nawet – zaświadczam to – ponad swe możliwości okazali oni gotowość, nalegając na nas bardzo i prosząc o łaskę współdziałania w posłudze na rzecz świętych. I nie tylko tak było, jak się spodziewaliśmy, lecz ofiarowali siebie samych naprzód Panu, a potem nam przez wolę Bożą. Poprosiliśmy więc Tytusa, aby, jak to już rozpoczął, tak też i dokonał tego dzieła miłosierdzia pośród was. A podobnie jak obfitujecie we wszystko, w wiarę, w mowę, w wiedzę, we wszelką gorliwość, w miłość naszą do was, tak też obyście i w tę łaskę obfitowali. Nie mówię tego, aby wam wydawać rozkazy, lecz aby wskazując na gorliwość innych, wypróbować waszą miłość. Znacie przecież łaskę Pana naszego, Jezusa Chrystusa, który będąc bogatym, dla was stał się ubogim, aby was ubóstwem swoim ubogacić.

 

Święty Paweł wyjaśnia, jakie znaczenie ma dla wiernych radosna umiejętność dzielenia się dobrami. Przede wszystkim ta umiejętność jest owocem działania łaski Ducha Świętego w sercu wierzących. Ta łaska zmobilizowała młodą wspólnotę w Macedonii do wyjątkowej hojności w stosunku do prześladowanej wspólnoty w Jerozolimie. Święty Paweł tłumaczy, że taka postawa jest wyrazem oddania się Bogu samemu. Oto jedna z podstawowych cech wspólnoty chrześcijańskiej.