Weźmie w obronę…

Nie patrz wstecz jak żona Lota, nie przywiązuj się do swojego życia na ziemi, bo to przeszkodzi Ci pójść do nieba.

Otóż kto pójdzie do nieba? Kogo Jezus zabierze ze sobą? Tych, którzy swoje życie poświęcają innym, bo w innych ludziach, czyli bliźnich, jest Bóg – kto poświęca się dla bliźniego, ten mówi samemu Bogu „Kocham Cię! Chcę być z Tobą!”.

Odpowiedź Jezusa: "Oto bowiem królestwo Boże pośród was jest", może nas niepokoić. Czy ja je widzę? Jezus twierdzi, że jest wokół mnie? Jeżeli go nie dostrzegam, może powinienem coś zmienić? Jednym ze sposobów, aby je zobaczyć już dziś, jest postępowanie zgodnie z tym, czego nauczał Jezus. Każdy nasz wybór Dobra, życie w zgodzie z Ewangelią, rozszerza królestwo Boże na ziemi. Pomagamy w pewien sposób Jezusowi w Jego królowaniu już dziś. W ten sposób nie tylko je dostrzeżemy, ale przyczynimy się do jego trwania.

Nie wiadomo, kim jest Gajus (imię niezwykle popularne w tamtym czasie), ani jaką funkcję pełni we wspólnocie. Pewne jest, że udziela gościny ewangelizatorom, a nawet więcej – zaopatruje ich na dalszą drogę, by nie cierpieli z powodu jakiegokolwiek braku, ale wypełniali posługę apostolską. I właśnie ta prostota gościnności przeniknięta szacunkiem wobec autorytetu prezbitera (takie określenie przylgnęło do apostoła Jana i nim się posługiwał jako imieniem własnym) przykuła uwagę Ducha Świętego i znalazła swoje miejsce w Biblii.

Miłość to nie są emocje, to nie są „motyle w brzuchu”. Miłość wyraża się w konkretnych czynach, decyzjach. Przykazania i odniesienie do nich pokazuje, kim jest dla mnie Bóg. Dekalog to konkretny sposób życia, nie zawsze łatwy, ale zawsze wskazujący na moją tożsamość, określający, kim jestem i kim jest Bóg dla mnie. Chcesz sprawdzić swoją miłość do Boga – przyłóż ją do przykazań, zobacz, czy życie mieści się na drodze dekalogu. Miłość to konkret wyrażony w zgodności z tym, co Bóg mówi poprzez swoje przykazania.

Gdy po raz pierwszy przeczytałam ten tekst, miałam mieszane uczucia w kontekście bólu, jaki przeszedł ks. Michał przez ostatnie miesiące. Można śmiało rzec, że naprzykrzamy się Bogu w naszych modlitwach w sprawie Profeto. Ale tak trzeba, nie umiemy inaczej. Nie odpuścimy. Wołamy do Boga o sprawiedliwość, o godność…

W tej przypowieści nic do siebie nie pasuje. Jezus opowiedział przypowieść o tym, że uczniowie „zawsze powinni się modlić i nie ustawać”. Tymczasem pytam, czy naprawdę to wytrwałość ubogiej wdowy zmieniła serce sędziego. Może to zwykły pragmatyzm i pragnienie psychicznego komfortu: „żeby nie nachodziła mnie bez końca i nie zadręczała mnie”? Na końcu tego fragmentu Jezus zadaje retoryczne pytanie: „czy Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?”. A przecież ubogą wdowę trudno uznać za „model wiary” w niesprawiedliwego sędziego...