Żyjemy dla Boga

Pożyteczne jest dla was moje odejście. Bo jeżeli nie odejdę, Pocieszyciel nie przyjdzie do was. A jeżeli odejdę, poślę Go do was.

Trudno oprzeć się pierwszemu wrażeniu, że mamy tutaj do czynienia z pewnym paradoksem. Na dodatek Jezus podkreśla – „Jednakże mówię wam prawdę”. Paradoksem jest to, że Jezus wskazuje na swoje odejście jako coś pożytecznego. My najczęściej, mówiąc o odejściu Jezusa, mamy na myśli dopiero Jego wniebowstąpienie.

Dobrze, jeżeli człowiek poszukuje prawdy. Dobrze, kiedy na prawdę się otwiera. Często jednak w drodze do niej dochodzi do przekonania, że całą prawdę posiadł i wszystko wie najlepiej. Łatwo można wyczuć, kto sobie zmonopolizował prawdę. Czy to nie dotyczy również mnie: czy nie zachowuję się, jakbym pozjadał wszystkie rozumy i wszystko o życiu już wiedział (a najwięcej o moich sąsiadach, znajomych i ich grzeszkach)?

Współczesny świat opanowany jest przez relatywizm – każdy może posiadać monopol na prawdę.

Uwięzieni Paweł i Sylas modlą się, śpiewając hymny Bogu. Samo to już jest bardzo mocnym znakiem – wobec cierpienia, zniewolenia nie ustaje modlitwa, śpiew uwielbienia nie milknie. Dobrze byłoby brać przykład z Pawła i Sylasa we własnych trudach, nocach i więzieniach.

„Bracia i siostry, wygląda na to, iż nie od rzeczy będzie przypomnieć wam Dobrą Wiadomość o ratunku w Chrystusie, którą wcześniej wam głosiłem i którą przyjęliście ode mnie. Ona bowiem jasno i klarownie wskazuje drogę zbawienia, którą powinniście kroczyć i na której – czego oczekuję – będziecie trwać. Chyba że uwierzyliście na próżno” (1 Kor 15,1-2 NPD).

Jezus musi odejść do Ojca, tak jak było to zaplanowane. Robi to, aby dać nam Ducha Świętego, który pomoże nam rozeznać grzech. Bóg kocha grzesznika! Nasz oskarżyciel został już osądzony, a sprawiedliwość jest u Ojca.

Otwórz się na Ducha Świętego, odwagi!

Jezus czyni to, co Jego Ojciec. Jego dzieło jest dziełem Ojca. Podobnie powinno być w naszym życiu – moje czyny powinny być czynami Jezusa, Boga. Czy tak jest? Czy tak jak ja postępuję, to tak samo postąpiłby Jezus? Czy Jezus byłby zadowolony z moich uczynków, czy może jednak wstydziłby się tego, co zrobiłem?