Wreszcie nadszedł. Chciałoby się napisać, że zupełnie nagle. Ale też w tym roku jakby spóźniony. Będący zatem w pośpiechu. W ciągłym niedoczasie. W każdym razie już jest. I zaczyna się rozgaszczać. Zapraszając Ciebie i mnie. Adwent.

Co tu wiele ukrywać. Nie ma lepszego miesiąca na jego przeżywanie. Adwent w ciepłym klimacie? Wykluczone. Bez tego charakterystycznego mroku, gdy wychodzimy na poranne roraty? Gdy w pogrążonym w ciemnościach kościele jedynym źródłem światła są najczęściej nasze świece i lampiony? Bez tego dźwięku chrupiącego pod naszymi butami śniegu? Bez mrozu na policzkach? Nie, to by nie było to.

Zaczął się więc. I trwa. W tym roku rekordowo krótki. Bo zaledwie trzytygodniowy. Mamy więc mało czasu. Ale koniecznie spróbujmy go znaleźć. Wyrwać codziennym obowiązkom. Wydobyć. Bo przy okazji być może wydobędziemy także coś jeszcze.

Nie wiem, czy masz podobnie, ale odnoszę wrażenie, że w obecnie panujących grudniowych mrokach i półcieniach jakby łatwiej o skupienie. O medytację. O czas przy Panu. Po to także są te poranne roraty. Po to są adwentowe rekolekcje. Po to jest ten czas przygotowań.

„Pielgrzymka Wynagradzająca” to oddolny ruch świeckich katolików o charakterze modlitewno-pokutnym. Pielgrzymka odbywa się w milczeniu. Zaczyna się Mszą Świętą w jednym z krakowskich sanktuariów i kończy w innym kościele sanktuaryjnym. Jest to dzieło ukryte, pątnicy nie mają żadnych zewnętrznych oznak. Czyny ekspiacyjne podejmujemy dla Boga, który widzi w ukryciu i zna głębię serc.

„Pielgrzymka Wynagradzająca” po raz pierwszy odbyła się 15 maja 2021 roku. Rozpoczęła serię sześciu jednodniowych pielgrzymek fatimskich, które trwały od maja do października w jedną z sobót miesiąca.

12 grudnia 2021 roku powstał drugi projekt: ,,VII Pielgrzymka Wynagradzająca za grzechy przeciwko życiu”, nazwanej później ,,Tepeyac”. Odbyła się trzy razy, od grudnia do lutego 2022 roku, szła z sanktuarium św. Józefa do sanktuarium Matki Bożej Błogosławionego Macierzyństwa w Płaszowie. Miesiąc po jej zakończeniu razem z kustoszem w.w. sanktuarium ks. Zenonem Siedlarzem SCJ zainicjowaliśmy duchową kontynuację pielgrzymek w postaci całodziennej "Adoracji Wynagradzającej za grzechy przeciwko życiu". Rozpoczęliśmy ją 25 marca 2022 roku i prowadzimy 25 dnia każdego miesiąca, na pamiątkę Wcielenia Syna Bożego. Gdy ten dzień wypada w niedzielę, adorację przesuwamy na poniedziałek. W grudniu natomiast będziemy pokutować we wspomnienie Świętych Młodzianków, męczenników z Betlejem.

Jako kontynuację i pogłębienie tej myśli podjęliśmy 9-letnią „Wielką Nowennę Wynagradzającą za grzechy przeciwko życiu”, która została rozpoczęta 25 listopada 2022 roku w Sanktuarium Matki Bożej Błogosławionego Macierzyństwa. Szczegóły można znaleźć na stronie wynagradzaj.pl. Można nas znaleźć na Facebooku, wpisując Wielka Nowenna Wynagradzająca.

Nie raz powtarzałam już, że jednym z moich ulubionych zajęć w macierzyństwie jest obserwacja swoich dzieci. Nie tylko uwielbiam odnajdywać w ich wyglądzie czy charakterze pewne podobieństwa do nas samych czy członków naszej rodziny, ale zachwycam się również tym, co jest indywidualne w nich i tożsame tylko dla nich. Poza tym zauważam wiele różnic w ich osobowości, temperamencie, w sposobie radzenia sobie z trudnościami czy z różnymi wyzwaniami. Czasami aż wyrywam się, by im pomóc, zaradzić w czymś, a czasami powstrzymuję się z ciekawości, by zobaczyć, jak one sobie poradzą, jaki sposób działania wybiorą. Często czuję dumę, kiedy bez naszej pomocy docierają do upragnionego celu, a czasami ściska mnie w środku, kiedy widzę ich trudne emocje, frustrację czy pokrętne dochodzenie do celu. Wiem, że do wszystkiego dochodzi się z czasem, a nasza zbyt częsta ingerencja tylko by im przeszkadzała.

Ponadto uwielbiam w swoich dzieciach, choć to cecha dzieci w ogóle, że one nigdy nie ustają w działaniu, zawsze są czymś zajęte, zawsze jest coś, co mogą zdobyć, i potrafią być w tym dążeniu bardzo wytrwałe. Co ich odróżnia od dorosłych? Przede wszystkim odczuwają radość bez większego powodu, to, że są tak niewinne i niezdolne do kłamstwa, do zakładania masek, udawania kogoś, kim nie są. Są szczere do bólu, a kiedy w grę wchodzą drobne kłamstewka, wiem, że to już podpatrzyły u nas.

I z pewnym niepokojem właśnie patrzę na uciekający czas i na to, że ich dzieciństwo nabrało tempa. I pomimo niekiedy mojej niecierpliwości, bezradności – smutno mi, że ten czas może nam uciec tak niepostrzeżenie i nieodwołalnie. I że tu i teraz powinniśmy tworzyć bliskość i wspomnienia na przyszłość. Czasami w tym codziennym zabieganiu zapominamy albo nie zdajemy sobie sprawy z tego, że to wielkie szczęście, że nasze dzieci są jeszcze takie małe, niewinne i są z nami w domu. Początki macierzyństwa to nieustanne obowiązki, zmiany, dopiero kiedy moje dzieci poszły do przedszkola, kiedy zaczęły prowadzić z nami niekiedy bardzo poważne dysputy – zatęskniłam bardzo za czasem, kiedy były od nas tak mocno zależne.

Nie ma chyba osoby duchownej, która idąc po ulicy w habicie czy sutannie, nie usłyszałaby pod swoim adresem wulgarnych wyzwisk. Wierzący, zaangażowani księża ponoszą zbiorową odpowiedzialność za tych, o których – w kontekście skandali – rozpisują się media.

Nie oznacza to bynajmniej, że o przestępstwach czy patologiach nie trzeba pisać. Jak najbardziej należy takie przypadki nagłaśniać, choćby po to, by można je było wyeliminować. Szkoda tylko, że przez bohaterów tych negatywnych historii cierpią ci, którzy są niewinni. Obrzucani stekiem wyzwisk, hejtowani w mediach społecznościowych, nie raz w realnym życiu doświadczający nie tylko przemocy werbalnej, ale także tej fizycznej. Popychanie, opluwanie, szarpanie – z takimi sytuacjami wielu księży musi mierzyć się na co dzień. Skutek jest taki, że wielu doświadcza z tego powodu kryzysów, nie jest im łatwo, a dodatkowo często zostają z tym sami. Bez pomocy i bez wsparcia.

Czas więc uczciwie porozmawiać o życiu kapłańskim, bez sensacji, bez tabloidowych tytułów. Po prostu uczciwie. Taka rzecz udała się Dawidowi Gospodarkowi, autorowi książki Duchowni. Cała prawda o życiu w sutannie. Choć jej podtytuł jest prowokacyjny, to czytelnik nie znajdzie w niej taniej sensacji. I bardzo dobrze, bo o ważnych sprawach trudno w takiej atmosferze rozmawiać. Ta książka jest bardzo uczciwa, ponieważ o wielu trudnych sprawach mówią sami księża. I dobrze, że to robią. Choć ciągle w wielu kościelnych środowiskach pokutuje przekonanie, że trudne sprawy mają zostać w rodzinie, że nie wynosi się tego na zewnątrz, tym bardziej doceniam odwagę rozmówców Dawida Gospodarka, że odważyli się, być może wbrew swojemu środowisku, pod prąd, opowiedzieć o wielu trudnych sprawach. I zrobili to w sposób bardzo taktowny.

Wreszcie nadszedł. Chciałoby się napisać, że zupełnie nagle. Ale też w tym roku jakby spóźniony. Będący zatem w pośpiechu. W ciągłym niedoczasie. W każdym razie już jest. I zaczyna się rozgaszczać. Zapraszając Ciebie i mnie. Adwent.

Co tu wiele ukrywać. Nie ma lepszego miesiąca na jego przeżywanie. Adwent w ciepłym klimacie? Wykluczone. Bez tego charakterystycznego mroku, gdy wychodzimy na poranne roraty? Gdy w pogrążonym w ciemnościach kościele jedynym źródłem światła są najczęściej nasze świece i lampiony? Bez tego dźwięku chrupiącego pod naszymi butami śniegu? Bez mrozu na policzkach? Nie, to by nie było to.

Zaczął się więc. I trwa. W tym roku rekordowo krótki. Bo zaledwie trzytygodniowy. Mamy więc mało czasu. Ale koniecznie spróbujmy go znaleźć. Wyrwać codziennym obowiązkom. Wydobyć. Bo przy okazji być może wydobędziemy także coś jeszcze.

Nie wiem, czy masz podobnie, ale odnoszę wrażenie, że w obecnie panujących grudniowych mrokach i półcieniach jakby łatwiej o skupienie. O medytację. O czas przy Panu. Po to także są te poranne roraty. Po to są adwentowe rekolekcje. Po to jest ten czas przygotowań.

Doskonale wszyscy wiemy, że Adwent wiąże się z czuwaniem. W teologii biblijnej „czuwać” znaczy dosłownie „odmawiać sobie snu podczas nocy”, bo podstawowym powodem czuwania jest troska o nasze bezpieczeństwo. A zatem czuwać to być przytomnym, walczyć ze znużeniem, by osiągnąć zamierzony cel.

Maszynista, prowadząc pociąg, ma w lokomotywie tzw. czuwak. To przycisk, który maszynista musi wcisnąć mniej więcej co 60 sekund, aby potwierdzić, że zachowuje kontrolę nad sobą i nad prowadzonym pociągiem. Znalazłem taki opis tego czuwaka: „W zależności od rodzaju pociągu, który prowadzi maszynista, oraz trakcji, czuwak lub jego element musi być stale wciśnięty w trakcie jazdy (tzw. czuwak bierny) lub uruchamiany w określonym momencie jazdy (czuwak aktywny). Niespełnienie tych wymogów automatycznie powoduje zapoczątkowanie hamowania awaryjnego pociągu” (Wikipedia).

Projekt ABBA to głoszenie kerygmatu połączone z modlitwą o uzdrowienie organizowane przez Profeto.

Dominikańskie Duszpasterstwo Akademickie „Beczka” zaprasza na wyjątkowe wydarzenie charytatywne „Ciacho za ciacho”.

Krużganki klasztoru oo. Dominikanów w Krakowie znów wypełnią się aromatem świątecznych ciast oraz tysiącami książek. Dominikańskie Duszpasterstwo Akademickie „Beczka” z ogromną przyjemnością ogłasza kolejną edycję akcji charytatywnej „Ciacho za ciacho”, która odbędzie się 10 grudnia.

Inicjatywa „Ciacho za ciacho” to również kiermasz świątecznych rękodzieł i wielu wyjątkowych wydarzeń. W ciągu całego dnia uczestnicy będą mieli okazję wziąć udział w licytacji, koncercie scholi beczkowej oraz obejrzeć spektakl teatralny przygotowany przez grupę „Karton” oraz wiele innych wydarzeń towarzyszących, o których będziemy informować na naszych mediach społecznościowych. To doskonała okazja, aby nie tylko wspierać najbardziej potrzebujących, ale także spędzić czas w świątecznej atmosferze.