Jezus był do dyspozycji wszystkich ludzi przychodzących do Niego, lecz szczególną troską otaczał swoich uczniów, nazwanych później Apostołami. Dzisiejsza Ewangelia ukazuje nam, że po wysłuchaniu ich sprawozdania ze zleconej im pracy Pan Jezus zaproponował im zasłużony odpoczynek: „Pójdźcie wy sami osobno na miejsce pustynne i wypocznijcie nieco”. Śledząc spotkania Jezusa z ludźmi i ich nauczanie, ma się wrażenie, że jedynie sam Jezus był zaangażowany w te spotkania. Gdyby tak było rzeczywiście, to Apostołowie mogliby wypoczywać spokojnie w czasie spotkania Jezusa z ludźmi. Tymczasem w dzisiejszej Ewangelii Pan Jezus proponuje im odpoczynek na miejscu samotnym, z dala od ludzi.

Biada pasterzom, którzy rozpraszają moje owce

W pierwszym dzisiejszym czytaniu, wyjętym z Księgi Proroka Jeremiasza, ukazane jest niezadowolenie Pana Boga z pasterzy Izraela: „Wy rozproszyliście moją trzodę, rozpędziliście i nie zatroszczyliście się o nią: oto Ja się zatroszczę o nieprawość waszych uczynków”. Historia zbawienia ukazuje nam, że Bóg po rozstaniu się z ludźmi, podobny był do pasterza ewangelicznego, któremu zginęła jedna owieczka. Bóg sam poszedł szukać ludzi; wybrał do tego najpierw Abrahama, następnie Mojżesza, wybrał Maryję na Matkę Zbawiciela, któremu powierzył pojednanie ludzi z Bogiem. Bóg ciągle działał, jak Dobry Pasterz. U Boga nie ma rozstań na zawsze, Bóg wraca do tych, którzy się oddalili od Niego. Te powroty Boga nazywamy nawiedzeniem łaski Bożej.

Serdecznie dziękuję wszystkim ludziom DOBREJ WOLI, środowiskom katolickim, parafiom, społeczności PROFETO, mediom – rodzinie MARYJA i Telewizji TRWAM, Radiu Warszawa, Telewizji REPUBLIKA, Telewizji w Polsce, Tygodnikowi SIECI – w tym szczególnie red. Wojciechowi Biedroniowi, klubom Gazety Polskiej, Tygodnikowi Do Rzeczy, Tygodnikowi Solidarność, audycji PrzeKanał, Wawa.info, Radio Wnet, kanałowi Dobitnie, Agere Contra, Moc w Słabości, PCh24, portalowi Opoka, Tygodnikowi Niedziela, Gość Niedzielny, włoskim mediom – dzięki red. Włodzimierzowi Rędziochowi, za wszelkie wsparcie informacyjne i modlitewne. Szczególnie dziękuję osobom cierpiącym, samotnym i chorym, którzy mnie wspierają. Wszystkich polecam – sprawując Eucharystię – nie zapominając o tych, którzy mnie oskarżają i źle życzą.

Drodzy Przyjaciele Fundacji Profeto i księdza Michała Olszewskiego,

Drodzy Przyjaciele,

Wszyscy odczuwamy ogromny ból i niepokój z powodu aresztowania księdza Michała. To, co przeżywamy jako wspólnota, jest trudne do opisania słowami. Każdy z nas pragnie, by ksiądz Michał jak najszybciej wrócił do naszej wspólnoty.

Wiemy, że wielu z Was chce zrobić coś więcej – zorganizować manifestacje, zbierać podpisy czy nagłaśniać sprawę w mediach. Choć my jako Profeto nie możemy angażować się w takie działania ze względu na naszą rolę w postępowaniu, doceniamy każdy gest wsparcia, który pochodzi od Was. Wasze zaangażowanie ma ogromne znaczenie i może przynieść pozytywne efekty, dlatego zachęcamy wszystkich, aby działali w duchu chrześcijańskiej miłości i szacunku.

Nowy rok zawsze daje nowe możliwości zrobienia czy zaplanowania czegoś lepiej, dokładniej. Tak byśmy już na starcie nie zrezygnowali ze swoich zamierzeń. A jednak przychodzi czasem taki moment, który demotywuje do wszystkiego.

W naszym domowym ogródku czymś takim jest progresja mojej choroby nowotworowej. Nowy rok miał przynieść ukojenie, regenerację, upragniony spokój i wytchnienie. A stało się inaczej. Znów lęk, niepokój o swoje zdrowie, o nastroje dzieci, a także moje i męża psychiczne zmęczenie. To też pewne rozczarowanie, gdyż trudna chemia, która akurat miała się zaraz skończyć i co ważne przyniosła oczekiwane efekty w walce z przerzutem, niestety nie zwalczyła kolejnego wroga na mojej drodze do zdrowia. Można sobie tylko wyobrazić mój gniew i załamanie. Tym bardziej że udało nam się wyrwać całą rodzinką na upragnione ferie zimowe. A już pierwszego dnia otrzymałam wyniki tomografu z dość jednoznaczną informacją, czym lub kim jest mój „nowy” przeciwnik.

Wydawało mi się, że jestem już w miarę uodporniona na tego typu informacje. Przecież od początku choroby świadoma byłam możliwości wystąpienia kolejnych i kolejnych przerzutów. Jednak za każdym razem jest wbrew pozorom trudniej. Czasami wątpi się we wszystko, co robimy, by wyzdrowieć. Kłócimy się z Panem Bogiem, że dość pokrętnie prowadzi nas przez życie. A z drugiej strony przecież nie chcemy zaprzepaścić tego, co już wypracowaliśmy, czego się nauczyliśmy po drodze. W końcu dostrzegliśmy tyle dobra wokół, sens naszych starań. Jest za co być wdzięcznym. A jednak na nowo trzeba sobie to wszystko jeszcze raz pokazać i udowodnić.

Bywa, że nieracjonalne, zaskakujące zachowania pewnych osób między czterdziestką a pięćdziesiątką kwitujemy jednym zdaniem: „To kryzys wieku średniego”. Ma on usprawiedliwić lub wyjaśnić zmianę w ich zachowaniu.

To stwierdzenie słychać często, kiedy ktoś ocenia czyjeś zachowania. Zachowania, których po tej osobie zapewne by się nie spodziewał. Zmiany nierzadko wywracające życie do góry nogami, depresje, bardziej lub mniej racjonalne decyzje postrzegane są właśnie przez pryzmat kryzysu wieku średniego albo w zasadzie jako jego pochodna. Gdyby ów człowiek nie znalazł się w kryzysie, toby się tak nie zachowywał. To jasne. Na szczęście jest na co zrzucić winę czy usprawiedliwić nie zawsze mądre czy racjonalne wybory.

To, że jakaś forma kryzysu dopada nas w średnim wieku, nie ulega wątpliwości. Jakieś życiowe i zawodowe doświadczenie już mamy, dzieci w dużej mierze odchowaliśmy, nierzadko są już jedną nogą (albo obiema, jeśli wyjeżdżają na studia czy do pracy do innego miasta lub za granicę), odzyskujemy więc wolność. Ale pojawiają się inne kwestie – zdrowie zaczyna szwankować, siły już nie te, a i rodzice robią się coraz starsi i wymagają wsparcia, pomocy i opieki. Wielu mierzy się z pytaniami, czy faktycznie są na właściwym miejscu. Czy jeszcze mogą coś zmienić? Nie pomaga też świadomość upływającego czasu i lęk, czy nie dopadnie mnie poważna choroba, czy nie stanę się ciężarem dla bliskich. Nie chodzi teraz o to, żeby usiąść i płakać czy zakryć się gazetą i czekać na koniec świata (jak radził nam na studiach jeden z wykładowców, który dość mocno kryzysu doświadczał). To tylko pozornie jest wyjście. Znacznie bliższe jest mi podejście benedyktyna Anselma Grüna, który półmetek życia, czyli wiek średni, traktuje jako pewne wyzwanie. Pozytywne wyzwanie.

Pamiętam, jak pierwszy raz usłyszałem, że tzw. przypadek to drugie imię Ducha Świętego. Bardzo mi się to spodobało. Bo rzeczywiście: w tych najdrobniejszych zdawałoby się „przypadkach” często trudno nam dostrzec pierwiastek Opatrzności.

Tak też było z pewną przygodą, która wydarzyła się podczas jednej z prowadzonych przeze mnie pielgrzymek. Był tam pewien pan. Wydaje mi się, że mógł mieć na imię Andrzej. Zresztą, dziś to już nieważne. Zauważyłem go jeszcze podczas odprawy na lotnisku w Warszawie. Był inny niż pozostali uczestnicy wyjazdu. Jakby nieco bardziej przygaszony. Jakby nieobecny. Z marsową miną. Smutny.

W pewnym momencie zaczął kurczowo trzymać się za brzuch. Twierdził, że chyba się otruł, bo od południa bardzo boli go żołądek. Twierdził, że próbował już wszystkiego. I lekarstw, i ziół. Ból jednak nie przechodził. A do naszego odlotu została ledwie nieco ponad godzina.

Pan Andrzej nadał bagaż, odprawił się i przeszedł przez kontrolę osobistą. Zdecydował się zaryzykować. Chciał polecieć. Chciał zobaczyć Fatimę. Tam się pomodlić. Ból jednak nie chciał ustać. Zadziało się wprost przeciwnie. Cierpienie się nasilało. Do tego stopnia, że pan Andrzej finalnie poprosił o pomoc. Co, jak wiemy, w przypadku mężczyzny wcale nie jest takie znowu oczywiste…

Wtedy się zaczęło. Przy pomocy księdza opiekuna duchowego oraz obsługi lotu zdecydowaliśmy się wezwać lotniskowego lekarza.
– Ten pan nigdzie nie poleci. Kierujemy go prosto do szpitala – usłyszałem w słuchawce, gdy pan Andrzej przekazał oglądającemu go lekarzowi mój numer. – Lecicie bez niego.

Jezus był do dyspozycji wszystkich ludzi przychodzących do Niego, lecz szczególną troską otaczał swoich uczniów, nazwanych później Apostołami. Dzisiejsza Ewangelia ukazuje nam, że po wysłuchaniu ich sprawozdania ze zleconej im pracy Pan Jezus zaproponował im zasłużony odpoczynek: „Pójdźcie wy sami osobno na miejsce pustynne i wypocznijcie nieco”. Śledząc spotkania Jezusa z ludźmi i ich nauczanie, ma się wrażenie, że jedynie sam Jezus był zaangażowany w te spotkania. Gdyby tak było rzeczywiście, to Apostołowie mogliby wypoczywać spokojnie w czasie spotkania Jezusa z ludźmi. Tymczasem w dzisiejszej Ewangelii Pan Jezus proponuje im odpoczynek na miejscu samotnym, z dala od ludzi.

Biada pasterzom, którzy rozpraszają moje owce

W pierwszym dzisiejszym czytaniu, wyjętym z Księgi Proroka Jeremiasza, ukazane jest niezadowolenie Pana Boga z pasterzy Izraela: „Wy rozproszyliście moją trzodę, rozpędziliście i nie zatroszczyliście się o nią: oto Ja się zatroszczę o nieprawość waszych uczynków”. Historia zbawienia ukazuje nam, że Bóg po rozstaniu się z ludźmi, podobny był do pasterza ewangelicznego, któremu zginęła jedna owieczka. Bóg sam poszedł szukać ludzi; wybrał do tego najpierw Abrahama, następnie Mojżesza, wybrał Maryję na Matkę Zbawiciela, któremu powierzył pojednanie ludzi z Bogiem. Bóg ciągle działał, jak Dobry Pasterz. U Boga nie ma rozstań na zawsze, Bóg wraca do tych, którzy się oddalili od Niego. Te powroty Boga nazywamy nawiedzeniem łaski Bożej.

Dykasteria ds. Popierania Jedności Chrześcijan przedstawiła w ostatni czwartek 13 czerwca nowy dokument, który podsumowuje dialog ekumeniczny na świecie, pochylając się przede wszystkim nad kontrowersyjnym w ekumenicznym dialogu i często trudnym do przyjęcia przez inne od katolickiego nurtach chrześcijańskich tematem roli papieża i sprawowania przez niego prymatu Piotra. List Dykasterii ds. Popierania Jedności Chrześcijan zatytułowany „Biskup Rzymu” wraz z obszernym komentarzem opublikowała m.in. w polskich mediach Katolicka Agencja Informacyjna.

Temat obecności papieża i jego rola obok wiary w samą Maryję i utrzymywanie Jej kultu to bez wątpienia jedne z najistotniejszych „kości niezgody” dzielących odłamy chrześcijaństwa. Nowy dokument, o którym czytamy na stronach KAI, jest pewną próbą podsumowania tego, co minione dwanaście miesięcy pozwoliły uczynić w celu zbliżenia się zwaśnionych stron, z zachowaniem jednocześnie istoty prawdy o prymacie Biskupa Rzymu, dla wszystkich Kościołów chrześcijańskich, które – co warto podkreślić – w pierwszych wiekach żyły ze sobą w pełnej komunii.

W dokumencie czytamy m.in. o owocach wynikających z próby odczytania tekstów dotyczących roli apostoła Piotra na nowo. Tekstach, które bez wątpienia stanowiły w przeszłości przeszkodę dla jedności chrześcijan. Podczas dyskusji różni partnerzy dialogu chrześcijańskiego zostali poproszeni o świeże spojrzenie na rolę Piotra wśród apostołów. W ten sposób „różnorodne obrazy, interpretacje i modele zostały ponownie odkryte w Nowym Testamencie, podczas gdy biblijne terminy, takie jak episkopé (urząd nadzoru), diakonia (służba) i koncepcja «funkcji Piotrowej» pomogły rozwinąć bardziej wszechstronne zrozumienie «tekstów Piotrowych»” – czytamy w dokumencie.