Wspólnym mianownikiem całej dzisiejszej liturgii Słowa, pierwszego, drugiego i trzeciego czytania, czyli Ewangelii, jest słowo zazdrość. O zazdrości mówi się, że to najgłupsza wada, jaka może nam się przydarzyć. Przy wielu innych wadach, jak np. pijaństwo czy rozwiązłość, człowiek odczuwa jakąś przyjemność. Natomiast zazdrość nie daje żadnego zadowolenia – przynosi jedynie rozgoryczenie, stres, niechęć z powodu nieposiadania tego, co ma ktoś inny, lub braku podobnego sukcesu. Zazdrość ma miejsce wtedy, gdy my jesteśmy smutni z tego powodu, że ktoś się cieszy. A zatem ktoś, kto zazdrości, postrzega cudze szczęście jako własne nieszczęście.

Lekarstwo na zazdrość podaje nam św. Jakub w drugim czytaniu. Zachęca nas, abyśmy trochę zdystansowali się od dóbr materialnych drugiego człowieka. Święty Jakub przypomina, że dóbr materialnych nie zabierzemy ze sobą do wieczności. A nawet mogą być one dla nas przeszkodą do osiągnięcia nieba. Kiedyś umarł bogaty człowiek. Wszyscy pytali: ile zostawił? Ktoś odpowiedział: wszystko. Człowiek pokładający ufność tylko w rzeczach materialnych tak naprawdę jest bardzo biedny i nie ma mu co zazdrościć.

Generał Księży Sercanów, ojciec Carlos Luis Suarez Codorniú, zaapelował do polskich władz o „poszanowanie godności naszego współbrata” ks. Michała Olszewskiego. „Jak to możliwe, że europejskiemu wymiarowi sprawiedliwości przytrafiają się takie rzeczy?” – czytamy w artykule Jonathana Luxmoore’a, OSV News.

Jak czytamy dalej: „przełożony generalny Księży Sercanów, zwanych sercanami, powiedział 11 września w wywiadzie dla OSV News, że chociaż wiadomość o zatrzymaniu polskiego księdza Sercanina „oczywiście ogromnie nas zasmuciła”, to „szczególnie zasmucił go sposób, w jaki — jak usłyszeliśmy — traktowano (ks. Michała) lub jak przeżywał te pierwsze chwile po aresztowaniu”.
Przełożony Sercanów dodał: "W żadnym wypadku nie chodzi o działanie wbrew sprawiedliwości, ale na pewno bardzo zależy nam na poszanowaniu praw naszego współbrata, a także innych osób zatrzymanych w związku z tą (sprawą)”.

Generał powiedział, że osobiście zna księdza Olszewskiego i jego posługę oraz że osobiście odwiedził strukturę budowaną w Warszawie i mógł prześledzić genezę tego projektu i wydawało się, że wszystko jest jasne.

Z ks. Sławomirem Knopikiem SCJ, przełożonym Prowincji Polskiej Księży Sercanów, i adwokatem księdza Michała Olszewskiego, Krzysztofem Wąsowskim, rozmawia Sylwester Latkowski na kanale Latkowski Konfrontacja.

W marcu 2024 roku doszło do zatrzymania ks. Michała Olszewskiego SCJ. Duchowny ma być zamieszany w aferę Funduszu Sprawiedliwości. Ponad pół roku przebywa w areszcie tymczasowym.

6 września odbyło się posiedzenie sądu w sprawie zażalenia na zatrzymanie ks. Olszewskiego. Rozprawa została utajniona, a następnie odroczona do 18 października.

Nowy rok zawsze daje nowe możliwości zrobienia czy zaplanowania czegoś lepiej, dokładniej. Tak byśmy już na starcie nie zrezygnowali ze swoich zamierzeń. A jednak przychodzi czasem taki moment, który demotywuje do wszystkiego.

W naszym domowym ogródku czymś takim jest progresja mojej choroby nowotworowej. Nowy rok miał przynieść ukojenie, regenerację, upragniony spokój i wytchnienie. A stało się inaczej. Znów lęk, niepokój o swoje zdrowie, o nastroje dzieci, a także moje i męża psychiczne zmęczenie. To też pewne rozczarowanie, gdyż trudna chemia, która akurat miała się zaraz skończyć i co ważne przyniosła oczekiwane efekty w walce z przerzutem, niestety nie zwalczyła kolejnego wroga na mojej drodze do zdrowia. Można sobie tylko wyobrazić mój gniew i załamanie. Tym bardziej że udało nam się wyrwać całą rodzinką na upragnione ferie zimowe. A już pierwszego dnia otrzymałam wyniki tomografu z dość jednoznaczną informacją, czym lub kim jest mój „nowy” przeciwnik.

Wydawało mi się, że jestem już w miarę uodporniona na tego typu informacje. Przecież od początku choroby świadoma byłam możliwości wystąpienia kolejnych i kolejnych przerzutów. Jednak za każdym razem jest wbrew pozorom trudniej. Czasami wątpi się we wszystko, co robimy, by wyzdrowieć. Kłócimy się z Panem Bogiem, że dość pokrętnie prowadzi nas przez życie. A z drugiej strony przecież nie chcemy zaprzepaścić tego, co już wypracowaliśmy, czego się nauczyliśmy po drodze. W końcu dostrzegliśmy tyle dobra wokół, sens naszych starań. Jest za co być wdzięcznym. A jednak na nowo trzeba sobie to wszystko jeszcze raz pokazać i udowodnić.

Bywa, że nieracjonalne, zaskakujące zachowania pewnych osób między czterdziestką a pięćdziesiątką kwitujemy jednym zdaniem: „To kryzys wieku średniego”. Ma on usprawiedliwić lub wyjaśnić zmianę w ich zachowaniu.

To stwierdzenie słychać często, kiedy ktoś ocenia czyjeś zachowania. Zachowania, których po tej osobie zapewne by się nie spodziewał. Zmiany nierzadko wywracające życie do góry nogami, depresje, bardziej lub mniej racjonalne decyzje postrzegane są właśnie przez pryzmat kryzysu wieku średniego albo w zasadzie jako jego pochodna. Gdyby ów człowiek nie znalazł się w kryzysie, toby się tak nie zachowywał. To jasne. Na szczęście jest na co zrzucić winę czy usprawiedliwić nie zawsze mądre czy racjonalne wybory.

To, że jakaś forma kryzysu dopada nas w średnim wieku, nie ulega wątpliwości. Jakieś życiowe i zawodowe doświadczenie już mamy, dzieci w dużej mierze odchowaliśmy, nierzadko są już jedną nogą (albo obiema, jeśli wyjeżdżają na studia czy do pracy do innego miasta lub za granicę), odzyskujemy więc wolność. Ale pojawiają się inne kwestie – zdrowie zaczyna szwankować, siły już nie te, a i rodzice robią się coraz starsi i wymagają wsparcia, pomocy i opieki. Wielu mierzy się z pytaniami, czy faktycznie są na właściwym miejscu. Czy jeszcze mogą coś zmienić? Nie pomaga też świadomość upływającego czasu i lęk, czy nie dopadnie mnie poważna choroba, czy nie stanę się ciężarem dla bliskich. Nie chodzi teraz o to, żeby usiąść i płakać czy zakryć się gazetą i czekać na koniec świata (jak radził nam na studiach jeden z wykładowców, który dość mocno kryzysu doświadczał). To tylko pozornie jest wyjście. Znacznie bliższe jest mi podejście benedyktyna Anselma Grüna, który półmetek życia, czyli wiek średni, traktuje jako pewne wyzwanie. Pozytywne wyzwanie.

Pamiętam, jak pierwszy raz usłyszałem, że tzw. przypadek to drugie imię Ducha Świętego. Bardzo mi się to spodobało. Bo rzeczywiście: w tych najdrobniejszych zdawałoby się „przypadkach” często trudno nam dostrzec pierwiastek Opatrzności.

Tak też było z pewną przygodą, która wydarzyła się podczas jednej z prowadzonych przeze mnie pielgrzymek. Był tam pewien pan. Wydaje mi się, że mógł mieć na imię Andrzej. Zresztą, dziś to już nieważne. Zauważyłem go jeszcze podczas odprawy na lotnisku w Warszawie. Był inny niż pozostali uczestnicy wyjazdu. Jakby nieco bardziej przygaszony. Jakby nieobecny. Z marsową miną. Smutny.

W pewnym momencie zaczął kurczowo trzymać się za brzuch. Twierdził, że chyba się otruł, bo od południa bardzo boli go żołądek. Twierdził, że próbował już wszystkiego. I lekarstw, i ziół. Ból jednak nie przechodził. A do naszego odlotu została ledwie nieco ponad godzina.

Pan Andrzej nadał bagaż, odprawił się i przeszedł przez kontrolę osobistą. Zdecydował się zaryzykować. Chciał polecieć. Chciał zobaczyć Fatimę. Tam się pomodlić. Ból jednak nie chciał ustać. Zadziało się wprost przeciwnie. Cierpienie się nasilało. Do tego stopnia, że pan Andrzej finalnie poprosił o pomoc. Co, jak wiemy, w przypadku mężczyzny wcale nie jest takie znowu oczywiste…

Wtedy się zaczęło. Przy pomocy księdza opiekuna duchowego oraz obsługi lotu zdecydowaliśmy się wezwać lotniskowego lekarza.
– Ten pan nigdzie nie poleci. Kierujemy go prosto do szpitala – usłyszałem w słuchawce, gdy pan Andrzej przekazał oglądającemu go lekarzowi mój numer. – Lecicie bez niego.

Wspólnym mianownikiem całej dzisiejszej liturgii Słowa, pierwszego, drugiego i trzeciego czytania, czyli Ewangelii, jest słowo zazdrość. O zazdrości mówi się, że to najgłupsza wada, jaka może nam się przydarzyć. Przy wielu innych wadach, jak np. pijaństwo czy rozwiązłość, człowiek odczuwa jakąś przyjemność. Natomiast zazdrość nie daje żadnego zadowolenia – przynosi jedynie rozgoryczenie, stres, niechęć z powodu nieposiadania tego, co ma ktoś inny, lub braku podobnego sukcesu. Zazdrość ma miejsce wtedy, gdy my jesteśmy smutni z tego powodu, że ktoś się cieszy. A zatem ktoś, kto zazdrości, postrzega cudze szczęście jako własne nieszczęście.

Lekarstwo na zazdrość podaje nam św. Jakub w drugim czytaniu. Zachęca nas, abyśmy trochę zdystansowali się od dóbr materialnych drugiego człowieka. Święty Jakub przypomina, że dóbr materialnych nie zabierzemy ze sobą do wieczności. A nawet mogą być one dla nas przeszkodą do osiągnięcia nieba. Kiedyś umarł bogaty człowiek. Wszyscy pytali: ile zostawił? Ktoś odpowiedział: wszystko. Człowiek pokładający ufność tylko w rzeczach materialnych tak naprawdę jest bardzo biedny i nie ma mu co zazdrościć.

85. rocznica wybuchu II wojny światowej to okazja, by znów poszukać odpowiedzi na to pytanie. Po raz pierwszy w Polsce, w najnowszym numerze „Historii Kościoła”, dwumiesięcznika wydawanego przez Instytut Gość Media, Massimiliano Signifredi dzieli się wynikami swoich kilkuletnich badań dokumentów prowadzonych w Archiwach Watykańskich.