Pielgrzymi nadziei – pod takim hasłem odbędą się drugie misje parafialne w sercańskiej Parafii Matki Bożej Fatimskiej w Krakowie – Płaszowie. Poprowadzą je ks. Michał Olszewski SCJ oraz ks. Franciszek Wielgut SCJ.

Czym są misje parafialne?
Misje parafialne to wydarzenie w życiu parafii, które odbywa się zasadniczo co dziesięć lat. To tygodniowe rekolekcje, których celem jest duchowe odnowienie parafian, umocnienie wiernych przez głoszone słowo Boże, a przede wszystkim czas łaski, w którym Bóg pragnie działać z mocą w naszym życiu. Misje parafialne to doskonała okazja, byśmy jako wspólnota doświadczyli jedności wiary i wzajemnych relacji oraz ewangelizacyjnego posłania.

Pielgrzymi nadziei – pod takim hasłem odbędą się drugie misje parafialne w sercańskiej Parafii Matki Bożej Fatimskiej w Krakowie – Płaszowie. Poprowadzą je ks. Michał Olszewski SCJ oraz ks. Franciszek Wielgut SCJ.

Czym są misje parafialne?
Misje parafialne to wydarzenie w życiu parafii, które odbywa się zasadniczo co dziesięć lat. To tygodniowe rekolekcje, których celem jest duchowe odnowienie parafian, umocnienie wiernych przez głoszone słowo Boże, a przede wszystkim czas łaski, w którym Bóg pragnie działać z mocą w naszym życiu. Misje parafialne to doskonała okazja, byśmy jako wspólnota doświadczyli jedności wiary i wzajemnych relacji oraz ewangelizacyjnego posłania.

Nadchodzący rok szkolny będzie dla nas dość wyjątkowy, szczególnie dla naszych dzieci. Nasz starszak zacznie przygodę z bądź co bądź obowiązkową już edukacją, będzie chodził już do zerówki, zaś nasza córka pójdzie po raz pierwszy do przedszkola. Wprawdzie będzie mieć, myślę, trochę prościej, ponieważ pójdzie już do grupy czterolatków, w której dzieci są już przyzwyczajone do trybu pracy przedszkola i oswojone ze wszystkimi pierwszymi etapami adaptacji przedszkolnej. Adaptacja w przedszkolu to kluczowy moment w życiu małych dzieci. Dla niektórych maluchów jest to łatwe i naturalne przejście, podczas gdy dla innych może być to trudne doświadczenie. Jednak często pomijamy fakt, że również rodzice muszą się dostosować do tej nowej sytuacji. Jak zawsze przed rozpoczęciem września rodzice mocno przeżywają powroty swoich pociech do szkół i przedszkoli, zastanawiając się przy tym, kiedy ten czas tak szybko minął. Dla mnie samej to też dość ciekawy moment w macierzyństwie, ponieważ pierwszy raz moje dzieci będą już nie tak bardzo zależne ode mnie. A wiąże się to nie tyle z pewną dumą, ekscytacją, trochę wolnością i odpoczynkiem, ile niestety i smutkiem. Oznacza to też zakończenie pewnego etapu. Teraz poniekąd opieką i wychowaniem dzielić się będę z innymi, a moje dzieci wchodzą w świat samodzielności, większej świadomości siebie.

Choć film ten obejrzałam kilka dni temu, ciągle mam przed oczami jego niektóre sceny. Szczególnie te, w których widać przerażone i wypełnione bezbrzeżnym smutkiem oczy dzieci. Jestem mamą, nie mogę bez emocji patrzeć na krzywdę wyrządzaną tym niewinnym i najsłabszym.

Przez bardzo wiele lat zaczytywałam się literaturą Holocaustu. Pamiętniki, wspomnienia, proza. Pochłaniałam wszystko, co ukazywało się na ten temat na rynku. Różne „perełki” wyszukiwałam w zakurzonych antykwariatach. Chciałam zrozumieć to całe zło. Chciałam się dowiedzieć, co kieruje człowiekiem, który w tak okrutny sposób potrafi zniszczyć, a w konsekwencji zabić drugiego człowieka. Z każdą kolejną lekturą miałam więcej pytań niż odpowiedzi. Mogłam szukać dalej, ale… nie dałam rady. Od kiedy jestem mamą, nie przeczytałam żadnej książki na ten temat. Po prostu nie byłam i nadal nie jestem w stanie tego zrobić. Twarze tamtych dzieci z kart książek miały twarze moich dzieci. Sama myśl, że coś tak okrutnego mogłoby spotkać tych, których kocham nad życie, powodowała ścisk żołądka. Nadal mam te książki w domu, ale wciąż nie jestem gotowa, by po nie sięgać.

Dlatego też z tak wielkimi obawami oglądałam film Sound of Freedom. Dźwięk wolności z Jimem Caviezelem. On też opowiada o krzywdzie dzieci, podstępnie porwanych przez handlarzy żywym towarem. Dziewięcioletni chłopiec i jego o dwa lata starsza siostra w brutalny sposób z bezpiecznego domu trafiają w ręce tych, którzy nie mają żadnych skrupułów. Oto niewinność dziecka zostaje nagle skonfrontowana z perwersyjnym światem pedofilii, dla których nie ma żadnego tabu. Światem, w którym liczą się jedynie seks i pieniądze. Ogromne pieniądze, bo na handlu dziećmi przestępcy zarabiają biliony dolarów. Czy dla tych dzieci jest jakiś ratunek?

Nie wiem, czy też tak macie, że czasem gdzieś w internecie natykacie się na jakiś filmik, którego wcale nie planowaliście odpalać. Internetowe algorytmy podsuwają go zwykle na podstawie wejść na inne strony. Albo zwyczajnie jakaś firma inwestuje grube pieniądze w akcję marketingową i – czy chcemy, czy nie – podobne filmiki-reklamy wyświetlają nam się niemal co chwilę.

Ten filmik nie był jednak reklamą. Przyznam się, że nawet nie pamiętam, czego dokładnie dotyczył. Natomiast doskonale pamiętam jego przebieg. Bo mnie zwyczajnie zaciekawił. Bo mnie zainspirował. Bo mnie zatrzymał przy ekranie.

Oto ktoś nagrywa piłkarskie boisko z perspektywy trybun. Najpewniej telefonem komórkowym – kto teraz nie nagrywa telefonem komórkowym? Na murawie piłkarze cieszą się właśnie ze zdobytej bramki. Na trybunach także trwa fiesta. Krzyki, śpiewy, kołyszące się flagi. Nagle na murawie widać jakiś niewielki poruszający się punkcik. To młody mężczyzna. Biegnie w stronę trybun. Na podstawie filmu ciężko się zorientować, czy wbiegł na boisko, chcąc pogratulować swoim idolom, czy może, korzystając z chwili nieuwagi stewardów, chcąc się po prostu pokazać. To w tym wszystkim będzie akurat najmniej ważne.

Na filmie widać też, jak mężczyznę usiłują złapać ścigający go ochroniarze. Jeden, drugi, zaraz po nim trzeci. Młodzieniec biegnie, ile tylko ma sił w nogach. Mija goniących go jak tyczki. Dopada do trybuny – dokładnie tam, gdzie stoi nagrywający wszystko telefonem.

Pan Artur z pewnego miasta w Polsce wygrał w lotto dwa miliony złotych. Żył ponad stan, kupując wszystko to, na co miał ochotę. Postanowił też zrobić remont w swoim domu. Zatrudnił płytkarza, któremu zaproponował, że jeśli będzie pracował także w sobotę i niedzielę, to zapłaci mu więcej. Na tę propozycję płytkarz odpowiedział: Mam żonę i dwoje dzieci. W sobotę wybieramy się na wycieczkę rowerową, a w niedzielę na spacer do parku. Są rzeczy ważniejsze niż pieniądze.

Dzisiejsza Ewangelia pokazuje nam, jak bardzo Boże myślenie jest inne od naszego myślenia. Dobrą wskazówkę mamy u Izajasza w pierwszym czytaniu: drogi moje nie są drogami waszymi i myśli moje nie są myślami waszymi. Warto zatem popatrzeć na Gospodarza z dzisiejszej Ewangelii, bo to wyjątkowy Gospodarz. Sam wychodzi po pracowników. Chce ich zobaczyć, porozmawiać z nimi. Chce ich poznać, a na końcu nazywa ich swoimi przyjaciółmi.

Tak właśnie działa Pan Bóg. Chce każdego osobiście spotkać, porozmawiać, chce każdego zaprosić do siebie i zaproponować mu bycie ze sobą. Wielu dziś pyta: i co jeszcze będę z tego miał? Zbawienie? Tylko tyle? No to ja dziękuję. Spodziewamy się, nie wiadomo czego. A czy potrzeba nam coś więcej niż jeden denar? Jeden denar to przecież zbawienie. Tak, dzisiaj część ludzi uważa, że to za mało. Dlatego bardziej ich zachwycił denar życia doczesnego. Żyją, przeżywając to swoje życie tak, jakby mieli nie umrzeć, a potem umierają tak, jakby nigdy nie żyli.

Dzisiaj ludzkość stoi na rynku świata i pyta: kto da więcej? Jednak warto zadać sobie pytanie: czy w życiu wszystko jest na sprzedaż?

Projekt ABBA to głoszenie kerygmatu połączone z modlitwą o uzdrowienie organizowane przez Profeto.

O najeździe Rosji na Ukrainę napisano już naprawdę wiele. Tocząca się od przeszło 570 dni wojna pochłonęła już 9 tysięcy cywili oraz blisko pół miliona żołnierzy obu stron konfliktu. Morderstwa, gwałty, bombardowania miast, szkół i przedszkoli. Zabijanie więźniów, terror i strach. Nie sposób pisać o tym ze spokojem. Nie sposób patrzeć na to, co dzieje się za naszą wschodnią granicą, bez łez i ściśniętego gardła.

Do tej pory dyplomacja watykańska odnosiła się do rosyjsko-ukraińskiego konfliktu z dość daleką rezerwą. Papież Franciszek deklarował i nadal deklaruje modlitwę za obie strony, wskazując jednocześnie, że sercem jest z Ukraińcami. Z drugiej jednak strony papieskie wypowiedzi wskazujące, że nie chce on dzielić stron konfliktu na „dobrą” i „złą”, o „szczekaniu NATO” czy ostatnio na temat młodych Rosjan określonych przez Ojca Świętego jako spadkobierców wielkiego imperium rosyjskiego Piotra I i Katarzyny II, sprawiają, że sami Ukraińcy zaczynają głośno mówić o nierozumieniu postawy biskupa Rzymu.

Cała ta sytuacja oraz jej wielowymiarowość i złożoność sprawiły, że dziś kościelne komentarze odnoszące się do tej wojny odbijają się szerokim echem. Siłą rzeczy zaraz po ich opublikowaniu od razu wędrują na nagłówki agencyjnych depesz.

Nie inaczej jest z niedawną wypowiedzią greckokatolickiego egzarchy donieckiego Maksyma Riabucha. Hierarcha powiedział wprost, że „Ukraińcy nie są jeszcze gotowi, by przebaczyć narodowi rosyjskiemu”. Słowa te padły w trakcie wywiadu, który doniecki egzarcha udzielił włoskiemu portalowi „Nuova Bussola Quotidiana”.