Łukasz… był z nami przez parę lat. To On jako pierwszy rozwijał radiowe kable, podłączał mikrofony… To z Nim były pierwsze transmisje. Nasz kolega, dobry, cierpliwy człowiek. Łukasz był tu 44 lata, był.

Łukaszu, do zobaczenia w niebie.

Łukasz… był z nami przez parę lat. To On jako pierwszy rozwijał radiowe kable, podłączał mikrofony… To z Nim były pierwsze transmisje. Nasz kolega, dobry, cierpliwy człowiek. Łukasz był tu 44 lata, był.

Łukaszu, do zobaczenia w niebie.

W domach rodzin z dziećmi panuje określony porządek, po którym poruszać się potrafią tylko jego domownicy. Jest on nierzadko niezrozumiały dla kogoś spoza rodziny. Trudno z boku nazwać zastany stan stricte porządkiem. Niejednokrotnie można zagubić się w nim, zezłościć z bezradności i niemożliwości zapanowania nad nim. Jednak to, co widzimy w domach, w którym tętni życie, dziecięca radość, jest czymś, czego mogą zazdrościć nam inni. Tym czymś jest autentyczna relacja, czasem gorzka, a czasem słodka, ale warta wielu wysiłków, kosztem nawet nieporządku.

Ten nasz nieporządek ewoluował w odpowiedzi na potrzeby i życie członków rodziny, a także na unikalne potrzeby i preferencje każdej rodziny. Nie zawsze jest to idealny i schludny porządek, który można by nazwać „czystym”, ale to, co ważne, to że jest to porządek dostosowany do potrzeb i charakterystyki konkretnej rodziny.

To, co charakteryzuje rodzinę z dziećmi, to stosy zabawek niemalże w każdym pomieszczeniu, niezwykle duża ilość butów przed wejściem, niebotyczna ilość prania i prasowania, pełno przekąsek, musików, chrupków kukurydzianych, próby kreatywności na ścianach czy liczne plamy na dywanie. Z początku próbowaliśmy z tym walczyć, w pewnym momencie nadszedł moment, że przyzwyczailiśmy się do zastanej sytuacji. Co nie oznacza, że pozwalamy naszym dzieciom na demontaż mieszkań czy domów. Po prostu przestaliśmy się tym tak mocno przejmować dla własnego dobra psychicznego. Uznaliśmy, że są to ślady życia i aktywności dzieci, które są częścią autentycznej relacji rodzinnej. Te chwile, choć czasem trudne do ogarnięcia, są bezcenne, ponieważ tworzą wspomnienia i więzi rodzinne.

Dziś już wiemy, że nie jest to dobra strategia. Służy ona być może świętemu spokojowi, ale na pewno nie człowiekowi. Lata zamiatania różnych tematów pod dywan, przekonywania, że brudy pierze się w czterech ścianach własnego domu, rodzą jedynie patologie i niszczą tych, którzy w tych patologiach trwają.

Jak się okazuje, te patologie mają się świetnie nie tylko w życiu świeckim, ale też i zakonnym. Piszę to z bólem serca, bo prywatnie przyjaźnię się z wieloma siostrami, jestem z nimi w kontakcie, napisałam o nich książkę, w której bardzo szczerze zakonnice z różnych zgromadzeń, czynnych i kontemplacyjnych, opowiadały mi nie tylko o radościach życia zakonnego, ale także o realnych problemach, z którymi borykają się na co dzień. Mówiąc oficjalnie, pod nazwiskiem, musiały jednak ważyć słowa, by nie narazić się na nieprzyjemności ze strony przełożonych. I jakkolwiek by pięknie opowiadały, wcześniej czy później rozmowa i tak schodziła na tematy trudne. A jest ich naprawdę wiele: chore rozumienie posłuszeństwa, praca fizyczna ponad siły, bezsensowne decyzje motywowane wolą Bożą, brak chęci zmiany, bo „zawsze tak było”, przemoc psychiczna, a bywa, że i fizyczna czy seksualna, brak pomocy, utrudniony dostęp do lekarza czy terapii. Ta lista błędów i zaniedbań jest naprawdę znacznie dłuższa. I dobrze, że te problemy zaczynają wychodzić na światło dzienne. Warto o nich dyskutować i warto pewne rzeczy zmieniać, jeśli chcemy ocalić tę wielką wartość, jaką są żeńskie zgromadzenia zakonne. A niewątpliwie są one wartością.

Sławka znam od lat. Z pozoru wyglądający na bardzo surowego mężczyznę. Z często marsową miną, ponurą mimiką i poważną aparycją. Jako były kulturysta wygląda, jak wygląda. Potężna sylwetka, wielkie ramiona, silny uścisk dłoni. Sławek nie lubi mówić. Więcej słucha, aniżeli sam rozmawia.

Przez całe lata budował domy. Przyzwyczajając ciało do wczesnoporonnych pobudek i ciężkiej pracy fizycznej. Jednak nigdy nie słyszałem go narzekającego. Prędzej w ciszy znoszącego wyzwania, jakie przynosi każdy kolejny dzień.

To prawda. Sławka można się bać. Doskonale wie o tym jego córka, która tyle razy obawiała się o wszystkich swoich absztyfikantów, którzy pojawiali się w ich rodzinnym domu. I tak po prawdzie miała się czego bać. Niejeden z zauroczonych córką młodzieńców na widok jej taty miał prawo mocno zastanowić się, czy aby na pewno chce wchodzić dalej do tego domu. A jak jeszcze zobaczył nietypowe hobby przyszłego teścia – Sławek od lat zbiera noże, a ich kolekcją obwiesił całą ścianę w małżeńskiej sypialni – to już w ogóle miał prawo do bardzo wielu wątpliwości.

Sławek jednak jest zupełnie inny, niż można by się spodziewać po jego wyglądzie i aparycji. Pomimo groźnej mimiki i postury nie skrzywdziłby prawdopodobnie nawet muchy (no, z muchą to może rzeczywiście przesadziłem). Gdy stoi w kościele na Mszy Świętej, jest zwykle niewzruszony. Poważny i skupiony. Wtedy nie ma sensu podchodzić do niego z jakąś sprawą. Nie usłyszy.

Opowiadanie o stworzeniu świata przedstawione w pierwszym rozdziale Księgi Rodzaju ukazuje nam nadzwyczajną skuteczność Bożej mowy. Bóg z nicości wyprowadził cały świat do istnienia swoją mową, która wyrażona jest symbolicznie w następujący sposób: „Powiedział tedy Bóg: Niech się stanie światło! I stało się światło. I widział Bóg, że światło było dobre. Wtedy oddzielił Bóg światło od ciemności. I nazwał Bóg światło dniem, a ciemność nocą. I tak Bóg oddzielił wieczór od poranka. Był to dzień pierwszy” (Rdz 1,3-5). W krótkim opisie stwarzania pierwszego dnia ukazana jest nadzwyczajna moc słowa Bożego, stwórcza moc woli Bożej.

Ludzie przyzwyczajają się do wszystkiego. Przyzwyczaili się również do prawdy o mocy słowa Bożego, dlatego też w dzisiejszym pierwszym czytaniu Bóg przypomina ludziom słowami proroka Ezechiela o mocy Jego słowa. Prorok pyta narodu wybranego w imieniu Pana Boga, po czyjej stronie jest prawda; czy po stronie ludzi, czy też po stronie Pana Boga, zadając im takie pytanie: „Słuchajcie jednakże, domu Izraela: Czy mój sposób postępowania jest niewłaściwy, czy raczej wasze postępowanie jest przewrotne?”. Każdy człowiek, czytający ten urywek Pisma Świętego, odpowie, że ludzki sposób postępowania jest przewrotny, a Boży sposób postępowanie jest właściwy.

Prorok Izajasz wypowiedział również piękne słowa o mocy słowa Bożego: „Jak deszcz i śnieg spadają z niebios i tam nie wracają bez zwilżenia ziemi i użyźnienia jej po to, by się zazieleniła i plony wydała na chleb użyteczne, tak słowo raz wypowiedziane, do moich ust już nie wraca, póki nie spowoduje skutków tego, co chciałem i nie wypełni swego posłannictwa” (Iz 55, 10-11).

Projekt ABBA to głoszenie kerygmatu połączone z modlitwą o uzdrowienie organizowane przez Profeto.

O najeździe Rosji na Ukrainę napisano już naprawdę wiele. Tocząca się od przeszło 570 dni wojna pochłonęła już 9 tysięcy cywili oraz blisko pół miliona żołnierzy obu stron konfliktu. Morderstwa, gwałty, bombardowania miast, szkół i przedszkoli. Zabijanie więźniów, terror i strach. Nie sposób pisać o tym ze spokojem. Nie sposób patrzeć na to, co dzieje się za naszą wschodnią granicą, bez łez i ściśniętego gardła.

Do tej pory dyplomacja watykańska odnosiła się do rosyjsko-ukraińskiego konfliktu z dość daleką rezerwą. Papież Franciszek deklarował i nadal deklaruje modlitwę za obie strony, wskazując jednocześnie, że sercem jest z Ukraińcami. Z drugiej jednak strony papieskie wypowiedzi wskazujące, że nie chce on dzielić stron konfliktu na „dobrą” i „złą”, o „szczekaniu NATO” czy ostatnio na temat młodych Rosjan określonych przez Ojca Świętego jako spadkobierców wielkiego imperium rosyjskiego Piotra I i Katarzyny II, sprawiają, że sami Ukraińcy zaczynają głośno mówić o nierozumieniu postawy biskupa Rzymu.

Cała ta sytuacja oraz jej wielowymiarowość i złożoność sprawiły, że dziś kościelne komentarze odnoszące się do tej wojny odbijają się szerokim echem. Siłą rzeczy zaraz po ich opublikowaniu od razu wędrują na nagłówki agencyjnych depesz.

Nie inaczej jest z niedawną wypowiedzią greckokatolickiego egzarchy donieckiego Maksyma Riabucha. Hierarcha powiedział wprost, że „Ukraińcy nie są jeszcze gotowi, by przebaczyć narodowi rosyjskiemu”. Słowa te padły w trakcie wywiadu, który doniecki egzarcha udzielił włoskiemu portalowi „Nuova Bussola Quotidiana”.